اثربخشی درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی روی خود-کارآمدی و تابآوری مادران دارای فرزند دچار اختلال سرکشی ستیزهجوگری

کودکان و نوجوانان دچار آسیبهای روانشناختی و رفتاری، مادران خود را نیز با آسیبهای روانی گوناگونی رویارو میسازند. بر همین شالوده پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربـخشی درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی بر خود-کارآمدی و تابآوری مادران دارای فرزندان دچار اختلال سرکشی ستیزه جوگری انجام گرفت. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر دربرگیرنده مادران دارای فرزندان مبتلابه اختلال سرکشی ستیزه جوگری در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بود. در این پژوهش شمار ۳۰ مادر دارای فرزندان مبتلابه اختلال سرکشی ستیزه جوگری با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروههای آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه ۱۵ مادر). در گروه آزمایش سه نفر و در گروه گواه دو نفر ریزش داشتند. گروه آزمایش مداخله ۱۰ جلسهای درمان متمرکز بر خود شفقتی را طی ۵ هفته بهصورت هفتهای دو جلسه ۹۰ دقیقهای دریافت نمودند. ابزارهای مورداستفاده در این پژوهش دربرگیرنده پرسشنامههای خود-کارآمدی (شرر و مادوکس، ۱۹۸۲) و تابآوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) بود. دادهها به شیوه تحلیل کوواریانس توسط نرمافزار آماری SPSS۲۳ مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. برآیندهای حاصل از تحلیل دادهها نشان داد که درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی بر خود-کارآمدی و تابآوری مادران دارای فرزندان دچار اختلال سرکشی ستیزه جوگری موثر بوده است (P<۰.۰۰۱). بر پایه یافتههای پژوهش حاضر میتوان چنین نتیجه گرفت که درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی میتواند بهعنوان درمانی کارآمد جهت بهبود خود-کارآمدی و تابآوری مادران دارای فرزندان دچار اختلال سرکشی ستیزه جوگری مورداستفاده گیرد.

Keywords:

oppositional defiant disorder , resilience , self-efficacy , self-self-compassion focused group therapy , اختلال سرکشی ستیزه جوگری , تابآوری , خود-کارآمدی , درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی