مهناز پیروی - دانشجوی دکتری، دانشکده معماری و هنر، گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
محمدباقر کبیرصابر - استادیار دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
محمدرضا پاکدل فرد - استادیار دانشکده معماری و هنر، گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
عادل فردوسی - استادیار دانشکده فنی و مهندسی، گروه عمران، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.

چکیدهبیان مسئله: رابطه «معماری» و «حفاظت معماری»، براساس بنیانهای مشترکی که با یکدیگر دارند، موضوعی سنتی است. مسئله پژوهش حاضر پیرامون رابطه سهگانه «معماری»، «فناوری» و «حفاظت معماری» شکل گرفته که بهموازات تحول فناوری، بهوجود آمده و منجر به ابهاماتی در نقش معمار در رابطه سهگانه نوین شده که هنوز در جوامع در حال توسعه مرتفع نشده است.هدف پژوهش: بازخوانی نقش معمار در امر حفاظت معماری پس از تحول فناوری از سنتی به پیشرفته در جوامع توسعهیافته غربی بهمنظور توجهدادن جوامع در حال توسعه به این موضوع است.روش پژوهش: این مقاله با ترکیب روشهای تاریخی و علی از زیرمجموعههای رویکرد کیفی انجام پذیرفته است.نتیجهگیری: از آنجا که توجه محض حوزه «حفاظت معماری» به بعد هنری و یا فنی «فناوری معماری» و همچنین غفلت از ارزشهای اجتماعی چالشهایی را در پی دارد، حفاظت معماری توجه به هر دو بعد و ارزشهای اجتماعی را مد نظر قرار داده که بهواسطه تقرب به پارادایم فرهنگگرا محقق شده است. این ارتباط سهگانه «معماری»، «فناوری» و «حفاظت معماری» با یکدیگر و با جامعه، بهعنوان یک قاعده مشتقشده از پارادایم فرهنگگرا، لزوم حضور معمار را در امر حفاظت معماری، از یک سو بهلحاظ پوششدادن وجه معماری در این سهگانه و از سوی دیگر بهلحاظ ارتباط دادن این سهگانه با فرهنگ جامعه، اجتناب ناپذیر کرده است. همچنین معمار، بهدلیل داشتن توانایی در تعامل شایسته با متخصصان حوزههای «حفاظت معماری» و «فناوری» و توانایی در ایجاد تعادلی مطلوب بین این دو حوزه، رهبری این ارتباط را نیز بهعنوان یک تکلیف حرفهای بر عهده دارد.

تحول فناوری, فناوری معماری, حفاظت معماری, تحول نقش معمار