سودا ابوالحسن مقدمی - پژوهشگر دکتری هنرهای اسلامی، دانشکده هنرهای صناعی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، ایران.
مهدی محمدزاده - عضو هیئت علمی، دانشکده هنرهای تجسمی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، ایران.

بیان مسئله: نگارگری معاصرترکیه وامدار میراث عظیم نقاشی عثمانی است. هرچند در طی مسیر پرفرازونشیبش بعد از شکلگیری جمهوریت ترکیه (۱۹۲۳ م.) دچار افول شد و تا دهه ۱۹۴۰ م. چندان در هنر ترکیه قابل ردیابی نیست، ولی در نهایت توانسته است به کمک هنرمندانی که در پی احیای نگارگری بودهاند، امروزه به سبکهای خاص و شیوههای شخصی دست پیدا کند. این سبک شخصی و نوآوریها بعد از ۱۹۷۰ م. در دو بخش تحول و نوآوری مضمونی نگارهها و سپس تحول و نوآوری فرمی نگارهها به وضوح قابل پیگیری است.هدف پژوهش: این پژوهش در نظر دارد تحولات و نوآوریهای نگارگران معاصر ترکیه را مورد مطالعه قرار دهد و در طی پژوهش به این دو سوال پاسخ دهد: «نگارگری ترکیه بعد از استقرار جمهوریت چه ویژگیهایی دارد؟» و «چه آثار نوآورانهای در نگارگری معاصر ترکیه شکل گرفته است؟» و در همین راستا برای پاسخ به سوالات مورد نظر در این پژوهش آثار ده نگارگر معاصر که دارای سبک شخصی هستند، مورد مطالعه قرار گرفته است.روش پژوهش: این مقاله با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با گردآوری اطلاعات به روش کتابخانهای و آرشیوی از طریق مکاتبات با خود هنرمندان و جمعآوری آثار از مجموعههای شخصی آنها، به مطالعه و تحلیل آثار پرداخته است.نتیجهگیری: نتایج نشان میدهد گروهی از نگارگران با بهرهگیری از سبک و اسلوب مکتب نگارگری کلاسیک عثمانی دست به نوآوری در مضمون زدهاند و گروه دیگر نهتنها اسلوب رایج نگارگری کلاسیک را تغییر دادهاند، بلکه نگارگری را در هنرهای اجرایی و مفهومی نیز اجرا کردهاند. به عبارت دیگر نگارگران معاصر در کنار حفظ سنتهای نگارگری عثمانی توانستهاند مفاهیم معاصر را در قالبهای بیانی امروزی به مخاطب ارائه کنند.

نگارگری ترکیه, هنر معاصر, مکتب عثمانی