اویس محمدی - استادیار، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه گنبدکاووس، گلستان، ایران

مساله زبان زنانه در نظریه­های بسیاری از فمینیست­ها مطرح شده است. براساس آن، نگارش زنان -به شکلی جوهری- با نگارش مردانه متفاوت است. به همین منظور، نظریه­پردازان فمینیست، تلاش کردند که سبک زنانه را در نوشتار بپرورند و در این مورد، آرای پراکنده و متکثری را بیان کردند. با گسترش نظریه­های نقدی فمینیستی، بسیاری از زنان نویسنده و شاعر از آن تاثیر پذیرفتند و آثارشان را با زبانی زنانه نوشتند و سرودند. شاعر و نویسنده سوری، غاده السمان به سبب تحصیل در غرب و آشنایی با جنبش­های زنانه، توانست نگارش زنانه یگانه­ای را در نوشته­هایش خلق کند. برخی از شعرهای او به فارسی ترجمه شده­اند. عبدالحسین فرزاد در «غمنامه­ای برای یاسمن­ها» و «علیه تو اعلان عشق می­دهم» گزیده­ای از شعرهای او را به فارسی ترجمه کرده است. در پژوهش حاضر سعی شده تا با استناد به آرای ارائه شده درخصوص نگارش زنانه، ترجمه­های فوق نقد شود. برای این منظور، ابتدا آرای متکثری که ناقدان فمینیست در مورد نگارش زنانه مطرح کرده­اند، فهم و استخراج و با در نظر گرفتن آن، ترجمه­های مدنظر بررسی شده است. نتیجه­های تحلیل بیانگر این است که در ترجمههای مورد بحث به مواردی چون واژگان زنانه، سیالیت، انحراف از ساختارهای حاکم بر جمله، شیوه نگارش، ساختارشکنی و وارونه­سازی ارزش­های مردانه دقت نشده است.

ترجمه شعر, نگارش زنانه, زبان زنانه, غاده السمان, فمینیسم