رابطه معنویتگرایی با عشقورزی و الگوی ارتباطی زوجین

مقدمه: با توجه به نقش سلامت خانواده در جامعه و همچنین تاثیر الگوهای ارتباطی و سبکهای عشقورزی در سلامت خانواده، پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطهی معنویتگرایی با عشقورزی و الگوی ارتباطی زوجین انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود که بهصورت مقطعی در سال ۱۳۹۵ انجام شد. بدین منظور از میان زوجین ناحیه ۴، منطقه ۲۰ شهر تهران، نمونهای با حجم ۵۰۰ نفر (۲۵۰ نفر زن، ۲۵۰ نفر مرد) درمجموع، ۲۵۰ زوج با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای الگوی ارتباطی زوجین (CPQ) کریستنسن و سالاوی (۱۹۸۴)، معنویت پارسیان و دونینیگ (۲۰۰۹) و نگرشهای مربوط به عشق هندریک و هندریک (۱۹۸۶) استفاده شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها، از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافتهها: نتایج تجزیهوتحلیل دادهها نشان داد که متغیر عشقورزی زوجین با مولفههای اهمیت اعتقادات معنوی، خودآگاهی، نیازهای معنوی و فعالیت معنوی به ترتیب همبستگی مستقیم در سطح معناداری (۰۱/۰) داشت. مولفههای معنویت از عشقورزی، پیشبینی معناداری ارائه دادند. از بین الگوهای ارتباطی، الگوی سازنده متقابل رابطه مثبت و معناداری با مولفههای معنویت در سطح ۰۱/۰ داشت و الگوهای کنارهگیری/ توقع، مردمتوقع/زن کنارهگیر، زن متوقع/ مرد کنارهگیر و اجتناب متقابل با مولفههای معنویت رابطه منفی و معناداری داشتند. نتیجهگیری: با توجه به نتایج پژوهش میتوان گفت هرچقدر اعتقادات معنوی، خودآگاهی، نیازهای معنوی و فعالیت معنوی بالاتر باشد، به دنبال آنهم عشقورزی زوجین بالاتر است و زوجین در ایجاد رابطه سازنده متقابل و کاهش رفتارهای اجتنابی ناسالم بهتر عمل میکنند

Keywords:

spirituality , lovemaking , couples' communicative pattern , معنویتگرایی , عشقورزی , الگوی ارتباطی زوجین