بررسی آثار مکانیسم قیمتگذاری گاز غنی بر دریافتی طرفین در قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی

قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی به کنسرسیومی از شرکتهای توتال فرانسه با سهم ۱/۵۰ درصد، CNPC چین با ۳۰ درصد و شرکت پتروپارس ایران با ۹/۱۹ درصد در تیرماه سال ۱۳۹۶ واگذار گردید. در این پژوهش با طراحی مدلی جامع و دقیق، تمامی ابعاد قرارداد مذکور اعم از ملاحظات فنی، پروفایل تولید، قیمت گاز، هزینههای پروژه، درآمدهای پروژه با درنظر گرفتن مولفههای مالی و اقتصادی قرارداد توسعه میدان و سایر موارد بهصورت پویا، مورد ارزیابی اقتصادی و مالی قرار گرفته است و در نهایت با توجه به نتایج به دست آمده پیشنهادات اجرایی جهت بهبود رژیم مالی قرارداد ارائه شده است. طبق نتایج به دست آمده رژیم مالی این قرارداد اصطلاحا بازگشتی یا رگرسیو است و افزایش یا کاهش درآمد میدان تاثیری بر سودآوری پیمانکار ندارد. مهمترین ایراد وارد بر این قرارداد، نحوه قیمتگذاری گاز تولیدی است که باعث ایجاد قیمت کاذب و به دنبال آن سودآوری کاذب پروژه و پایین جلوه دادن دریافتی پیمانکار و ایجاد تعهد ضمنی برای بازپرداخت مطالبات پیمانکار از محل عواید سایر میادین هیدروکربوری کشور در صورت کاهش قیمت نفت و میعانات گازی، میگردد. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که در قیمت‏گذاری گاز غنی، در صورت اعمال قیمت واقع بینانه برای گاز تولیدی، دریافتی پیمانکار خارجی در حالت تنزیل شده، از ۶ درصد به ۲۷ درصد افزایش یافته و در طرف مقابل دریافتی دولت نیز از ۹۲ درصد به ۶۷ درصد کاهش خواهد یافت.

Keywords:

قراردادهای نفتی ایران (IPC) , توتال , رژیم مالی , قیمتگذاری گاز