محسن خوش قامت
نصراله پارسازاده

از آنجا که حاشیهنشینی از حیث فراهم نمودن بستر مناسب برای ارتکاب جرائم مورد توجه کارشناسان انتظامی، حقوقی، قضایی و جرم شناسان میباشد. این پژوهش در پی بررسی پدیدههای اجتماعی تاثیرگذار بر تهدید امنیت اجتماعی در مناطق حاشیهنشین شهری میباشد. به عبارتی، رابطه حاشیهنشینی و امنیت اجتماعی را در شهر همدان مورد مطالعه قرار میدهد. برای این منظور، از رویکرد جامعهشناختی استفاده شده است. به این منظور، با استفاده از روش پیمایشی و با تهیه پرسشنامه، دادهها گردآوری شدهاند. جامعه آماری تحقیق کلیه حاشیهنشینان شهر همدان بوده که با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه به تعداد ۳۸۳ نفر از بین آنان انتخاب شده است. پردازش دادهها در سه سطح توصیف، تحلیل دو متغیره، و تحلیل چند متغیره و تحلیل مسیر انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد بین محرومیت نسبی و امنیت اجتماعی رابطه وجود داشته و با امکان ارتقای پایگاه اجتماعی افراد میزان کنشهای اعتراضی آنان نیز افزایش مییابد، همچنین، با افزایش مدت سکونت در مناطق حاشیهنشین احتمال بروز رفتارهای مخل امنیت اجتماعی نیز افزایش مییابد. لیکن فرهنگ فقر و احساس ازخودبیگانگی ارتباط معنادار با امنیت اجتماعی ندارد. بر اساس نتایج به دست آمده، پیشنهاداتی جهت استفاده سازمانهای مسئوول ارائه شده است.

حاشیهنشینی, امنیت اجتماعی, ازخود بیگانگی, محرومیت نسبی, طبقه اجتماعی, فرهنگ فقر