رسا صفائی نمین - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات
رسول صفائی نمین - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری، بخش اعظمی از سطح شهرهای کشور را تشکیل می دهند بافت هایی که علاوه بر ایجاد مسائل مختلف برای شهروندان موجبات پایین آمدن کیفیت زندگی آنها را نیز در ابعاد مختلف زندگی شهری فراهم نموده اند. براین اساس یکی از نظریه هایی که در این ارتباط و برای ساماندهی به بافت های مسئله دار شهری مطرح شده نظریه اصالت بخشی می باشد. از این رو در پژوهش حاضر به بررسی تاثیر اصالت بخشی در بافت فرسوده شهری در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری پرداخته شده و از نوع توصیفی و تحلیلی بوده و به روش کتابخانه ای و با استفاده از کتابها، مقالات و پایگاه های معتبر علمی و پژوهشی فراهم شده است. نتایج نشان می دهد علاوه بر بهسازی بافت که موجب جلوگیری از تخلیه و بزه خیز گشتن آن، خدماترسانی مناسب و ارائه تسهیلات و تقویت زیرساختها، حفظ و ارتقا هویت و ارزش های شهرسازی و معماری سنتی، کاهش سرانه هزینه زندگی در شهر با افزایش تراکم و توسعه درون زا و ارتقا کیفی سیما و منظر شهری می شود ، همچنین موجب رونق اجتماعی، اقتصادی برای ساکنین جدید، پهنه بافت و محله می گردد و در نهایت کیفیت زندگی در فضای شهری را افزایش داده و می تواند نیازهای زندگی روزانه مردم را بیش از پیش تامین نموده و در نهایت توسعه پایدار فراهم نماید. توسعه ای که نوید آن زندگی بهتر برای ساکنان و نسلهای آتی خواهد بود. از سوی دیگر بررسی تجارب بدست آمده در زمینه کارهایی که در بافت تاریخی انجام شده و پروژه هایی که به بهره برداری رسیده است نشان دهنده این امر است که مدیریت در بافت تاریخی که در قالب مدیریت گروهی و سازمانهای مختلف معنی پیدا میکند، نیازمند مشارکت سازمانهای مرتبط با بافت تاریخی جهت برنامه ریزی های یک دست و منسجم است.

بافت فرسوده، اصالت بخشی، بافت ناکارآمد شهری، توسعه پایدار ، کیفیت زندگی