اردلان افلاکی - دکترای طراحی پایدار، استادیار وعضو هیات علمی موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
سارا رنجبر - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده هنر و معماری، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
ندا نیک چهر - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده هنر و معماری، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
مدیسا زهادت - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده هنر و معماری، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران

بافت فرسوده، به مفهوم فرسودگی کالبدی و اجتماعی، محصول تاثیر و تاثر متقابل فرایندهای اجتماعی و فضای جغرافیاییاست. بدین سبب موضوع بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری، همواره یکی از مسائل و چالش های شهرهای امروزی است،لذا چنانچه بافت فرسوده را کلا در یک دسته بندی قرار داده و رویکرد یکسانی برای ساماندهی آن در پیش بگیریم قطعا آسیبزا و نتایج بسیار مخربی در پی خواهد داشت. این تحقیق به روش کتابخانه- اسنادی و تحلیلی ضمن بررسی رویکردهای مداخلهدر بافت فرسوده شهری بطور عام، این مقوله را در شوهر شیراز به سه دسته بافت تاریخی فرهنگی عمدتا دارای بناهای میراثی وارزش تاریخی با ادمت بیش از ۸۰ سال، بافت فرسوده میانی عمدتا فاقد بناهای ارزشمند تاریخی با عمر بیش از ۳۰ سال وبافت ناکارآمد اسکان ییررسومی، که عمدتا در زمان خود فاقد اصول شهرسازی ساخته شده و یا روستاهایی بوده اند که به دلیلگسترش فیزیکی شوهر در درون آن استحاله شده اند، تقسیم نموده است و به رویکرد مداخله در بافت فرسوده میانی شهرشیراز (۸۶۰ هکتار) پرداخته است که نتایج نشان می دهد رویکرد مدیریت شهری شیراز در خصوصی ساماندهی این بافتبرمبنای نوسازی و بهسازی مشارکت محور است و در برنامه ریزی و اقدام عملیاتی نیز تا حد زیادی سعی کرده است این بافترا با رویکردی مشارکتی به کم نهادهای دولتی، عمومی، بخش خصولی و ساکنین ساماندهی نماید.

نوسازی و بهسازی، ساماندهی مشارکت محور، بافت فرسوده ، بافت فرسوده میانی شیراز