بررسی تاثیر اصول شهر هوشمند بر برنامه ریزی کاربری زمین (نمونه مطالعاتی: ناحیه ۷ منطقه ۲ شهر تهران)

شهر هوشمند به عنوان راه حلی برای مقابله با آسیب های احتمالی آینده نظیر گرمایش زمین، فقدان مدیریت کارآمد، رشد بی رویهشهرنشینی و کمبود منابع از اواخر دهه ۸۰ میلادی مورد تعریف قرار گرفت. آنچه یک شهر را به سمت هوشمندی پیش می برد، صرفااستفاده از ابزار الکترونیک و سیستم ارتباطاتی آن شهر نیست؛ بلکه نحوه برنامه ریزی و استفاده از این ابزار درجهت ارتقای سطحکیفی زندگی شهروندان یک شهر است. تصور فن آوری های هوشمند شهری، مربوط به استفاده از تکنولوژی های نوین به معنی شروعمطالعه و در نظر گرفتن پویایی های موجود در زمینه های خاص فضایی- شهری و ساختارهای اجتماعی- اقتصادی، به منظورتوانمندسازی جوامع شهری برای موفقیت در مقابله با مشکلات و چالش های متداول پیش رو می باشند. هدف شهر هوشمند افزایشکیفیت زندگی شهری با رویکرد توسعه پایدار است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مولفه های هوشمندسازی بر برنامه ریزی وتغییرات کاربری ها و فضاها در شهر، تلاش می کند که پس از بررسی مبانی و اصول شهر هوشمند و کاربری زمین شهری با روشکاربردی به بررسی و تحلیل شهرهوشمند در ناحیه هفت منطقه ۲ شهرداری تهران بپردازد. یافته های پژوهش حاکی از آن است کهمحدوده مطالعاتی جهت دستیابی به اصول شهر هوشمند، نیاز به مهیا ساختن مقدماتی از جمله مطلوب سازی شاخص هایکاربری زمین شهری، تامین خدمات و همچنین تامین زیرساخت های لازم فناوری است تا بتواند معیارهای هوشمندسازی را بر رویپایه های استوارتری برقرار کند.

Keywords:

شهر هوشمند , کاربری زمین , مردم هوشمند , اقتصاد هوشمند , زندگی هوشمند , دولت هوشمند