اسماعیل ضرغامی - استاد، معماری، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران
عبدالحمید قنبران - دانشیار، معماری، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران
احمد امیرجلیلی - دانشجو کارشناسی ارشد، معماری، دانشکده مهندسی معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران

حرکت پیاده در حقیقت فرصتی است که علاوهبر ارائهی یک الگوی جابجایی، مفاهیم و ظرفیت های دیگری مثل ارتقا سلامت، تعامل،سرزندگی و پویایی، حقوق انسانی، هویت، احساس تعلق و امنیت را نیز در اختیار ما قرار می دهد. پیادهروها و پیاده راه های شهری به عنوانیکی از اصلی ترین بسترها و ابزا رهای لازم جهت حرکت پیاده در سطح شهرها نقش اساسی و پررنگی را دارند چراکه مطلوبیت و رضایتمندیعابرین پیاده از آنها ارتباط مستقیمی با میزان حرکت پیاده و تعداد عابرین پیاده خواهدداشت. در این پژوهش مباحث از طریق مطالعاتکتابخانه ای و اسناد موجود و روش میدانی در محدودهی پیادهرو بین خیابان توس و دا مپزشکی در منطق هی ۱۰ (غرب تهران) جمع آوریشده است و رویکردی توصیفی- تحلیلی دارد. نتایج این پژوهش حاکی از ارزش بالای پیاده مداری و پیاده روها به عنوان یکی از اصلی ترینبسترهای آن در سطح شهرها می باشد. خوانش صحیح و سازمان داشتن شاخص های ارائه شده با نمونه موردی بررسی شده در کنار یکدیگرعلاوه بر تبیین نقاط قوت و ضعف آن در طراحی و اجرا، نشان از صحت شاخص های ارائه شده مبنی بر مولفه های موثر بر مطلوبیت پیاده روهایشهری در حوزه های کالبدی، عملکردی و ادراک محیطی و مصادیق ذکر شده ی آنها می باشد. مقاله ی حاضر کوشیده است با ارائه ی اینمولفه ها براساس ضوابط و تحقیقات صورت گرفته درجهت رسیدن به یک الگوی جامعی جهت ارتقا میزان پیاده روی در سطح شهرها گامبردارد.

پیاده رو، عابر پیاده، پیاده مداری، محیط شهری