پیش بینی نشانه های خودشیفتگی بر اساس مولفه های طرحواره ناسازگار اولیه دریک جمعیت غیر بالینی

خودشیفتگی مفهومی با ترکیب پیچیده است که در سطح بالینی نوعی اختلال و در سطح غیر بالینی به عنوان نوعی از صفت شخصیت شناخته می شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش مولفه های طرحواره ناسازگار اولیه در پیش بینی خودشیفتگی است. طرح پژوهش توصیفی از نوع مطالعات همبستگی و جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه های شهر ارومیه بود که به روش نمونه گیری در دسترس ۲۹۳ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شد و در راستای جمع آوری داده ها، پرسشنامه های طرحواره ناسازگار یانگ) ۱۹۹۸ ( و خودشیفتگی آمز) ۲۰۰۶ ( را تکمیل کردند. نتایج ضرایب همبستگی نشان داد خودشیفتگی با نمره کل طرحواره های ناسازگار اولیه و طرحواره های بی اعتمادی، شکست، ایثار، معیار سخت گیرانه و استحقاق رابطه مثبت و معنی دار دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد۰/۳۰ درصد از واریانس خودشیفتگی توسط طرحواره های ناسازگار تبیین می شود و طرحواره استحقاق بیشترین نقش را در پیش بینی خودشیفتگی بر عهده دارد. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که طرحواره های ناسازگار اولیه نقش مهمی در پیدایش خودشیفتگی ایفا می نماید

Keywords:

خودشیفتگی , خود شیفتگی بزرگ منشی , خودشیفتگی آسیب پذیر , طرحواره ناسازگار اولیه