رقیه ذکریائی - کارشناس ارشد طراحی پارچه و لباس، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه علم و فرهنگ، تهران، ایران

یک نیروی عظیم در حال شکل گیری مجدد صنعت مد است؛ لباس دسته دوم. امروزه بیشتر مصرف کنندگان لباس را به علتساییدگی یا آسیب دیدگی قسمتی از لباس یا به این دلیل که دیگر از آن خوششان نمی آید، دور می اندازند. این عدم تمایل بهلباس های قبلی را به راحتی میتوان به ترندهای به سرعت در حال حرکت تبلیغ شده توسط مد سریع ربط داد. ما در طی چنددهه اخیر، شاهد رشد سریع تولید و مصرف پوشاک بوده و حتی در آن مشارکت داشته ایم. افزایش تولید و مصرف فشار زیادیرا بر منابع وارد می کند. ما مدت هاست که رویکرد ناپایداری را اتخاذ کرده و با سرعت هرچه تمام تر استخراج می کنیم، پردازشمی کنیم و فورا دور می اندازیم. از آنجا که به تازگی از پیامدهای اعتیادمان به خرید کردن آگاه شده ایم و اخیرا شروع به بررسیروش ها، فنون و فناوری های تغییر این روند نظیر بازیابی، بهیافت و مدل پرخشی کرده ایم. تا زمانی که تولید لباس کاملا پایدارشود، بلاخره فناوری لباس ها را در وسعت گسترده تری بازیافت کند و ما یاد بگیریم که چگونه به روش موثرتری لباس های کهنهو مستعمل را جمع آوری کنیم، بهترین کار این است که کمتر بخریم و چیزهای بهتر بخریم. بیایید فرهنگی را پرورش دهیمکه براساس آن برای کیفیت لباس هایی که عمر طولانی تری دارند ارزش قائل شده و از آن شرکت هایی حمایت کنیم کهلباس هایی را تولید می کنند که می توان آنها را دوست داشت و سال ها پوشید، سپس همان لباس ها را به افراد دیگری داد تا با عشقآنها را بپوشند، تااینکه در نهایت تجزیه شده یا آگاهانه بازیابی شوند. ابزار مورد استفاده جهت گردآوری اطلاعات شامل منابعکتابخانه ای، اسناد، سایت های اینترنتی معتبر، گزارشات مقالات خارجی، به بررسی موانع و راهکارها پرداخته شده است. درتحقیق حاضر تلاش بر این بوده، راهکارهایی جهت توسعه صنعت پوشاک دسته دوم، ترویج استفاده مجدد از پوشاک ایرانی،افزایش آگاهی و آموزش مصرف کنندگان به منظور جلوگیری از مصرف گرایی و حفاظت از منابع زیست محیطی ارائه گردد.

مد پایدار، صنعت پوشاک، پوشاک دسته دوم، داخلی