سیاه و سفید در ادبیات

هر رنگ خبر از هستی و چیستی ای دارد. سیاه به عنوان نهایت ترکیب تمام رنگ ها و سفید به عنوان برآیند هفت رنگ اصلیمنشوری، پرکاربردترین، با بسامدترین، ساده ترین و درعین حال پر اتفاق ترین رنگ های طبیعت اند که انسان نیز از آن تبعیتکرده و سیاه و سفید را در بستر تمام صناعت ها و خصلت های خود وارد کرده است. مقاله حاضر که به روش توصیفی و از طریقمطالعات کتابخانه ای انجام شده است، به بررسی رنگ سیاه و سفید در ادبیات پرداخته است. کوشش این مقاله بر آن است که باکاوش در متون منثور و منظوم فارسی، هم به آغاز و مفاهیم رنگ های سیاه و سپید پی ببرد و هم به پایان راه استنباط های هردوره ی تاریخ در مورد این رنگ ها برسد. برای دریافت چیستی رنگ هایی چون سیاه و سفید بایست در ادبیات گردید و برایدرک ادبیاتی که رنگ این رنگ ها را به خود گرفته است، انسان، خود باید پیشتر، مفهوم مستدرک شخصی اش را از سیاهی وسفیدی بداند. در انتهای همه ی مطالعات پی بردیم که رنگ سفید به عنوان مایهی روشنایی و کمک کننده به استدراک آدمی،روح بخش و روح افزا، دارای جذبه ی بالا در عین سادگی، خبر از تمایل انسان به پاکی، خود و خدا آشنایی دارد. اما در مقابل سیاهکه کارگر در عزاست، خبر از غم دارد بیشتر و هم آمیزی با آن محال می نماید، ازاین رو در مکاتب روانشناسی و هنرهای مدرنغرب، سیاه را بالاترین حد از فقدان و نقصان شرح داده و آن را در زمره ی رنگ هایی می شمارند که استفاده از آن بی بازگشت وغیرقابل جبران است.

Keywords:

رنگ , سیاه , سفید , روانشناسی رنگ