محمدعلی زارع خورمیزی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه قم
محمدعلی راغبی - عضو هیئت علمی دانشگاه قم

حیات انسان در دوران جنینی که مراحل مختلفی را در بر میگیرد در بیشتر مکاتب مورد بررسی قرار گرفته تا بتوانند به طریقی معین سازند که از چه زمانی می توان جنین را موجود زنده و دارای شخصیت حقیقی دانست؛ بدیهی است از منظر دینی بهترین و درست ترین منبع برای پاسخ گویی به این پرسش و تعیین معیار صحیح، قرآن کریم و روایات رسیده از معصومان (علیهم السلام) است؛ چه اینکه دین و آموزه های آن به جهت تلقی از وحی، صحیح ترین و موثرترین آگاهی ها را در حوزه های مختلف به ما ارزانی می دارد. دین اسلام در دو منبع اصیل خود یعنی قرآن کریم و سنت، دوران حیات جنینی را از زوایای مختلف مورد بررسی قرار داده است. این پژوهش، بر آنست که پیامدهای شناخت جنین به عنوان شخصیت حقیقی را در بررسی آیات و روایات تبیین نموده و درباره جایگاه انسانی جنین یا به عنوان دیگر، مساله شناخت آن به عنوان شخصیت حقیقی دارای حقوق، کنکاش نماید. بنابر یافته های این پژوهش، مطابق آموزه های اسلامی، حیات یک موجود انسانی، در هر مرحله ای از مراحل تکوینی که باشد، دارای ارزش ذاتی است؛ هرچند این موجود تکامل نیافته و در مراحل ابتدایی خلقت باشد؛ زیرا این مراحل روندی برای انسان شدن اوست. از این رو برای انسان، از لحظه ایجاد نطفه، حقوقی همچون: «حق حیات، حق ارث بری و برخورداری از وصیت» در منابع دینی در نظر گرفته شده است.

شخصیت حقیقی، جنین، حیات جنین، حق