بررسی اثر توام تنش های خشکی و شوری بر کنجد

کنجد یک گیاه سازگار با مناطق خشک و نیمه خشک است که می تواند در برنامه ریزی های توسعه پایدار این مناطق کارآمد باشد. با این حال کمبود منابع آب آبیاری و شوری آب از مهم ترین محدودیت های تولید کنجد در این مناطق هستند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر توامان دو تنش خشکی و شوری بر عملکرد و کارایی مصرف آب کنجد می باشد. بدین منظور پژوهش حاضر در سال ۱۳۹۹ در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه اردکان بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و با سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل چهار سطح شوری آب آبیاری (EC) شامل S۱ با شوری متوسط ۱/۵، S۲ با شوری متوسط ۴، S۳ با شوری متوسط ۷ و S۴ با شوری متوسط ۱۰ دسی زیمنس بر متر (dS/m۹ و سه سطح خشکی با دورهای متفاوت آبیاری F۱ دور ۴ روز، F۲ دور ۸ روز و F۳ دور ۱۲ روز بود. نتایج نشان داد که دور آبیاری، شوری آب آبیاری و اثر متقابل آن ها، در سطح احتمال ۱ درصد بر عملکرد دانه، عملکرد ماده خشک، شاخص برداشت و بهره وری مصرف آب اثر معنی دار داشت. تحت تاثیر بیشترین سطح تنش های توامان خشکی و شوری نسبت به تیمار شاهد، عملکرد دانه از ۲۰۵۴ به ۲۵ کیلوگرم در هکتار، کل ماده خشک از ۹۷۱۰ به ۱۶۷۲ کیلوگرم در هکتار، شاخص برداشت از ۰/۲۵ به ۰/۰۱ و بهره وری مصرف آب نیز از ۰/۲۲ به ۰/۰۰ تقلیل یافت.

Keywords:

بهره وری مصرف آب , تنش شوری , شاخص برداشت , کم آبیاری , کنجد