محمد یکرنگی - استادیار حقوق جزا و جرمشناسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

شیوع ویروس کرونا در سالهای ۲۰۲۰-۲۰۱۹ میلادی جنبههای مختلف زندگی انسانی را اعماز آموزش و تجارت و اقتصاد و فرهنگ و پزشکی و به تبع آن، اندیشههای زیربنایی را در منصه تحلیل دوباره قرار داد. فلسفه عدالت کیفری نیز از این امر مستثنی نیست. با فرار زندانیان در اوایل سال جاری از زندانهای کشور بهدلیل پاندمی کرونا، بحث جدیدی درخصوص تحلیل مبنای حق بر فرار محکوم از کیفر و به تبع آن حق دولت بر مقابله با مجرم فراری از زندان بهمثابه شهروند و یا دشمن ایجاد شد. این پرسش که آیا محکومی که بیم خطر جانی خود را در زندان میدهد، از نظر فلسفی، حق دارد از زندان فرار نماید و آیا باید این حق برای وی به رسمیت شناخته شود؟ آیا دولت حق دارد در شرایط پاندمی و در صورت فرار با او چون یک دشمن برخورد نماید؟ مسئله این مقاله موضوعی بینرشتهای حقوق کیفری و فلسفه میباشد. مقاله به تحلیل این موضوع با محوریت فلسفه سیاسی هابز بهعنوان فیلسوفی میپردازد که اگرچه به حق دولت بر کیفر تاکید کرده اما بر حق مجرم بر مقاومت در برابر کیفر نیز اصرار ورزیده و در ظاهر نوعی تعارض درونی در اندیشه وی در این زمینه وجود دارد. براساس یافتههای این مقاله، محبوسین حق فرار از زندان را در شرایط پاندمی کرونا نه در معنای «حق/ادعا» بلکه در معنای «حق/امتیاز» داشته و دولت حق مقابله با آنان را بهمثابه «شهروند» در مفهوم «حق/قدرت» دارد.

قرارداد اجتماعی, کرونا, فلسفه سیاسی, فرار از زندان, عدالت کیفری