ادراک حسی افلاطون در نظام پارمنیدسی

برای مدتها رابطه ادراک حسی با معرفت از نظر افلاطون به نحوی بر اساس تفکر ارسطویی یا تفکر افلوطینی توجیه میشد، اما بهتازگی آرا دیگری در این باره مطرح است که در آن دریافت اصلی خود افلاطون محل مداقه قرار میگیرد. این دیدگاه هنگامی جدیتر میشود که در مواردی همچون رساله تئهتتوس (۱۸۴ الف تا ۱۸۷) ملاحظه میکنیم که افلاطون برخلاف نظر ارسطو و افلوطین نقشی را برای ادراک حسی در معرفت قائل نیست. هدف از این مقاله برجسته ساختن همین رویکرد است که با ارجاع به مکالمات افلاطون به پیش میرود. بدین ترتیب، چنین وجهه نظری از سوی افلاطون محور مهمی را در معرفتشناسی او شکل میدهد که به نظر میرسد با تفاسیر قدیم و حتی جدید مغایرت دارد. ما در اینجا بیشتر بر وجه سلبی معرفت افلاطونی تاکید میکنیم و به وجه ایجابی آن چندان نمیپردازیم، هرچند در پی تاکید بر وجه سلبی وجه ایجابی معرفتشناسی افلاطونی نیز تا حدودی بررسی میشود.

Keywords:

ادراک حسی , یادآوری (آنامنسیس) , کیفیت , نفس , عقل , باور صادق , پیشبینی , مفاهیم مشترک , احساس , واقع , تصور , انطباع , دیالکتیک