اثر ایندول بوتریک اسید، نوع بستر کشت و قطر قلمه بر کمیت ریشهزایی قلمه گلمحمدی

یکی از مهمترین گونههای رز، گل محمدی است که بعضی از رقم های آن برای تولید اسانس اهمیت دارند و بعضی دیگر بهعنوان رزهای باغی کشت میشوند. به منظور بررسی اثر هورمون ایندول بوتریک اسید (IBA)، بستر کشت و قطر قلمه بر کیفیت ریشهزایی گل محمدی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با ۳۰ تیمار و ۳ تکرار طراحی و اجرا شد.تیمارها شامل بستر کشت در سه سطح (۳۰% کوکوپیت+ ۷۰% پرلیت، ۵۰% کوکوپیت+ ۵۰% پرلیت، ۵۰% ماسه+ ۵۰% پرلیت)، ایندول بوتریک اسید در پنج سطح (صفر، ۱۰۰۰، ۲۰۰۰، ۳۰۰۰ و ۴۰۰۰ میلیگرم بر لیتر) و قطر قلمه در دو سطح ( ۱۳-۵ و ۲۰-۱۳ میلیمتر) بودند. نتایج نشان داد درصد زندهمانی قلمه گل محمدی با افزایش غلظت IBAتا ۳۰۰۰ میلیگرم بر لیتر بهطور معنیداری افزایش یافت. بیشترین تعداد برگ در تیمار ۲۰۰۰ و ۳۰۰۰ میلی­گرم در لیتر IBA و قلمههای قطورتر مشاهده شد. اثر متقابل غلظت هورمون IBA و قطر قلمه در اکثر پارامترها، به­جز تعداد ریشه، معنیدار شد. بیشترین حجم و طول ریشه، تعداد ریشه، تعداد برگ، درصد زندهمانی و بلندترین طول ریشه در بستر کشت ۳۰:۷۰ کوکوپیت و پرلیت مشاهده شد. براساس نتایج  میتوان کاربرد غلظت ۲۰۰۰ میلی­گرم در لیتر هورمون IBA، قلمههای قطور (۲۰-۱۳ میلیمتر) و بستر کشت ۳۰:۷۰ کوکوپیت و پرلیت را برای بیشترین درصد زندهمانی و تراکم ریشه توصیه کرد.

Keywords:

پرلیت , ریشه , قلمه ساقه , کوکوپیت‏