تاثیر عوامل فرهنگی و اجتماعی بر گرایش به نوسازی بافت فرسوده مطالعه موردی: منطقه ۱۲ شهرداری تهران

پژوهشها نشان میدهند که قبل از هر گونه مداخله کالبدی، لازم است ابعاد اجتماعی و فرهنگی اصلاح و بررسی شود. این پژوهش به منظور بررسی کندی روند نوسازی و بهسازی بافت فرسوده شهر تهران با توجه به تاثیر عوامل فرهنگی و اجتماعی ساکنین بافتهای فرسوده بر روند نوسازی است. مسئله اصلی پژوهش پاسخگویی به این سوال بود که از منظر اجتماعی – فرهنگی کدام دسته از عوامل بر نوسازی و بهسازی بافت فرسوده تاثیرگذار بوده است و بی توجهی به آنها روند نوسازی را با تاخیر مواجه کرده است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی بوده و با بکارگیری روش کمی به دنبال بررسی علل اجتماعی – فرهنگی در نوسازی بافت فرسوده در منطقه ۱۲ شهر تهران است. بدین منظور بر اساس جامعه آماری منطقه ۱۲ تعداد ۵۰۰ پرسشنامه به تفکیک مناطق و محلات منطقه به صورت تصادفی تکمیل گردید نتایج نشان داد که در زمینه ایستارهای ساکنین از لحاظ تقدیرگرایی، سنتگرایی، پذیرش خطر و آیندهگرایی متفاوت است، ایستارهای اجتماع هدف در بعدهای پذیرش خطر و سنتگرایی با گرایش به نوسازی ارتباط معناداری را نشان میدهد و ابعاد تقدیرگرایی و آیندهگرایی ارتباطی را با گرایش به نوسازی نشان نمیدهد، در این زمینه متغیرهای حس تعلق به محله، سرمایه اجتماعی، اعتماد اجتماعی، انسجام اجتماعی هنجارهای اجتماعی بررسی گردید نتایج تحقیق تا حد زیادی دال بر ارتباط معنیدار این متغیرها با گرایش به نوسازی است. در واقع حس تعلق به مکان، ارتباطات محلهای که خود متاثر از نظام هنجاری و اعتماد میباشد ترغیب کننده و تسهیلکننده امر نوسازی میباشد.

Keywords:

اجتماعی – فرهنگی , نوسازی , بهسازی , شهر تهران , بافت فرسوده