بررسی کاهش میزان آسیب پذیری ناشی از زلزله در فضاهای باز روستای کهنمو شهرستان اسکو

مقاله حاضر با توجه به قرارگیری کشور در روی کمربند اصلی زلزله و درنتیجه تهدید مداوم ناشی از آن به بررسی نقش فضاهای باز و شبکه ارتباطی در کاهش آسیب ناشی از زلزله در روستای کهنمو می پردازد این مطالعه به روش مشاهده تحلیل و لایه گذاری نقشه های موجود منطقه و خود روستا انجام پذیرفت نتایج مطالعات بیانگر این نکته بود که فضاهای باز و شبکه ارتباطی روستای کهنمو با توجه به ارگانیک بودن و عدم طراحی از پیش تعریف شده در وضعیت نامناسب قرار دارند اغلب ضوابط و معیارهای استانداردسازی مناطق پرخطر رعایت نشده بنابراین فضاهای باز و شبکه ارتباطی در صورت بروز فاجعه ای چون زلزله لغزش و حتی آتش سوزی عملا نمی توانند نقش چندان موثری در کاهش آسیب پذیری ایفا نمایند این مقاله در راستای کمک به پایداری و کاهش تلفات ناشی از زلزله در منطقه مورد مطالعه و دیگر روستاهای کشور علاوه بر فاصله گیری کاربری های حساس از خط گسل پهنه بندی و تعیین حریم کاربری های ویژه و ملاحظه مقررات مربوط به هریک از کاربری اراضی منطقه برتوسعه کمی و کیفی شبکه های ارتباطی توزیع فضاهای سبز و باز به ویژه ترکیب و تلفیق بهینه فضاهای باز و مواردی از این دست در مناطق روستایی تاکید می نماید.

Keywords:

زلزله , آسیب پذیری , شبکه های معابر , فضاهای سبز و باز , روستای کهنمو