مصطفی دهقانی - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه خلیج فارس بوشهر
خالد اصلانی - دانشیار گروه مشاوره، دانشگاه شهید چمران اهواز

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی زوج­ درمانی مبتنی بر مدل درمان جراحت دلبستگی و مقایسه آن با زوج ­درمانی یکپارچه ­نگر بر بخشش در زنان آسیب­ دیده از خیانت زناشویی بود. روش: روش پژوهش نیمه­ آزمایشی با طرح پیش ­آزمون، پس ­آزمون و پیگیری ۳ ماهه و جامعه آماری ۵۸ زن آسیب­دیده از خیانت زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر بوشهر در سال ۱۳۹۸ بود. از بین داوطلبان پس از غربالگری با پرسشنامه بخشش رای و همکاران (۲۰۰۱)، ۳۰ زن انتخاب و به همراه همسر پیمان­ شکن خود به صورت تصادفی در سه گروه در هر گروه ۱۰ زوج جایگزین شد. زوج­ درمانی مبتنی بر مدل درمان جراحت دلبستگی زوکارینی، جانسون، دالگلیش و ماکین (۲۰۱۳) و برنامه زوج ­درمانی یکپارچه­ نگر باکوم، اسنایدر و گوردون (۲۰۰۹) در ۸ جلسه­ی ۹۰ دقیقه ­ای زوجی هفته­ ای یکبار به گروه ­های آزمایش ارائه و داده­ ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط با اندازه­ گیری مکرر تحلیل شد. یافته ­ها: نتایج حاکی از تاثیر مداخله­ ی زوج درمانی مبتنی بر مدل درمان جراحت دلبستگی و زوج درمانی یکپارچه ­نگر بر بخشش زنان آسیب­ دیده از خیانت زناشویی (۵۱/۱۶F= ،۰۱/۰=p)(۲۱/۱۵F= ،۰۵/۰=p) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری در هر دو مداخله بود. نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که تاثیر مداخله زوج ­درمانی مبتنی بر مدل درمان جراحت دلبستگی بر بخشش در زنان آسیب­ دیده از خیانت زناشویی بیشتر از مداخله زوج­ درمانی یکپارچه ­نگر است. نتیجه­ گیری: بر اساس یافته­ های پژوهش، زوج ­درمانی مبتنی بر مدل درمان جراحت دلبستگی مداخله موثری برای افزایش بخشش در زنان آسیب ­دیده از خیانت زناشویی است.

زوجدرمانی مبتنی بر مدل درمان جراحت دلبستگی, زوج درمانی یکپارچهنگر, بخشش, خیانت زناشویی