بررسی قرارداد هوشمند در حقوق ایران و نظام تجارت بین الملل

قراردادهای هوشمند را بایستی به دو بخش مدل داخلی و خارجی تقسیم نمود در مدل خارجی یا اکسترنال، قراردادهای هوشمند، صرفا کدهای رایانه ای هستند که بیرون از قرارداد اصلی جای داشته و هیچ التزامی را بین طرفین عقد اصلی ایجاد نمی کند و صرفا شیوه ای برای تسهیل اجرای قرارداد اصلی هستند با این حال، در بخش مدل داخلی، قرارداد هوشمند به صورت شرط ضمن عقد در ضمن یک عقد لازم ظاهر می گردد و بین طرفین لازم الاجرا هست و جزیی از قرارداد محسوب می گردد بنابراین در این معنا دوم، قرارداد هوشمند را می توان به عنوان یک قرارداد محسوب نمود عنصر اصلی در قرارداد هوشمند مبتنی بر نمایندگی رسمی قراردادی است که ممکن است با عقد وکالت به ویژه اشتباه گرفته شود و یک نوع عقد جایز محسوب گردد با این حال، قرارداد هوشمند همان گونه که اشاره شد با عقد وکالت متفاوت است و بر اساس ماده ۱۰ قانون مدنی می توان آن را یک عقد لازم محسوب نمود. قراردادهای هوشمند در مدل داخلی بر اساس ماده ۱۰ قانون مدنی بایستی یک قرارداد لازم شمرده شوند که در آن، خیارات فسخ وجود دارند قراردادهای هوشمند، امروزه با چالش های عمده ای مواجه است ازجمله مهم ترین چالش آن را می توان بحث محرمانگی ذکر کرد در قرارداد هوشمند که عده ای آن را با بیع محاصات یکی می دانند، خیار مجلس وجود نداشته در مقابل می توان خیار تاخیر ثمن را در آن قابل اعمال دانست.

Keywords:

قرارداد , قرارداد هوشمند , تجارت , تجارت بین الملل