یک رویکرد مبتنی بر تکامل برای افزایش طول عمر شبکه های حسگر بی سیم

کاربرد روز افزون شبکه های حسگر بیسیم در زندگی انسان باعث وابستگی بیشتر به این تکنولوژی شدهاست. محدودیت انرژی در گره های حسگر بیسیم، همواره به عنوان مهمترین چالش، پیش روی محققین است . به همین دلیل بسیاری از تحقیقات انجام شده به موضوع محدودیت انرژی اختصاص یافته است. با توجه به اینکه مسیریابی برای ارسال اطلاعات در شبکه های حسگر بیسیم تاثیر قابل توجهی بر میزان مصرف انرژی شبکه دارد، در این پژوهش سعی بر ارایه ی راهکاری بهینه در مسیریابی، به منظور افزایش طول عمر شبکه شده است. یکی از متداول ترین روشهای مسیریابی جهت کاهش فواصل ارسال و در نتیجه کاهش مصرف انرژی، روشهای مبتنی بر خوشه بندی میباشد. در این مقاله با در نظر گرفتن انرژی باقیمانده هر گره، تراکم گره ها در اطراف آن، و فاصله آن تا ایستگاه پایه الگوریتمی ارایه شده است که میتوان گره های مستعد سرخوشه شدن را به عنوان جمعیت اولیه الگوریتم ژنتیک در نظر گرفت. تابع ارزیاب با توجه به تعداد بسته های ارسالی، مجموع انرژی کاسته شده از شبکه و گره های مرده در همان دور، کروموزومها را ارزیابی میکند. بهترین کروموزوم به عنوان سرخوشه های بهینه در شبکه معرفی میشود. شبیه سازی و مقایسه با پروتکل معروف LEACH به عنوان مبنای مقایسه اکثر پروتکل های مسیریابی مبتنی بر خوشه بندی میباشد. با توجه به اینکه اکثر پروتکل های مسیریابی با LEACH مقایسه شده اند، مقایسه این روش با پروتکل مذکور نشاندهنده ی کارایی بالا و عملکرد مناسب این روش نسبت به LEACH و بسیاری از پروتکلهای مبتنی بر آن است.

Keywords:

شبکه حسگربی سیم , پروتکل مسیریابی , خوشه بندی , کاهش مصرف انرژی , الگوریتم ژنتیک