نگار اعظمی - دانشجوی دندانپزشکی، بجنورد، ایران
عاطفه باغبانی طرقبه - استادیار گروه پروتزهای دندانی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی خراسان شمالی، بجنورد، ایران
جلیل قنبر زاده - دانشیار گروه پروتزهای دندانی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران

مقدمه: قالب­گیری دقیق از ساختارهای دهانی و شبیه­سازی لثه می­تواند به عنوان یک رکورد برای ساخت کست با تطابق مناسب و به دنبال آن ترمیم های دندانی به کار رود. در این مطالعه ثبت بافت نرم اطراف ایمپلنت در روشهای قالب­گیری دیجیتال و مرسوم (Conventional) با سیلیکون افزایشی در قوامهای متفاوت مقایسه شد. مواد و روش ها: در این مطالعه از یک دنتی فرم آکریلیک در ناحیه بیدندانی سانترال راست بالا استفاده شد. یک آنالوگ فیکسچرهمسطح استخوان با طول ۱۲ و قطر ۱/۴ میلیمتر در ناحیه بی­دندانی و در عمق ۳ میلی­متری از لبه لثه موازی با محور طولی دندان سانترال مجاور گذاشته شد. دنتی­فرم به سه روش دیجیتال (۶ بار)، تری اختصاصی با سیلیکون افزایشی متوسط (۱۲ نمونه)، تری پیش­ساخته با سیلیکون افزایشی پوتی واش (۱۲ نمونه) و کلا ۳۰ قالب باز (Open tray) تهیه شد. در روش­ مرسوم قبل از تهیه کست، شش کست با ریختن جینجیوال ماسک (Gingival mask) و شش کست بدون ریختن جینجیوال ماسک تهیه و همگی توسط اسکنر لابراتواری با فرمت STL اسکن شدند. سپس به منظور ارزیابی و مقایسه تغییرات بافت نرم اطراف ایمپلنت در هر یک از روش­ها نسبت به مدل مرجع، از نرم افزار Cloud compare و سوپرایمپوزیشن داده­ها استفاده شد. تفاوت­های هر مدل نسبت به مدل مرجع ثبت و سپس داده­ها آنالیز شدند. یافته ها: نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد اختلاف آماری معنی­داری بین میانگین­­ داده­ها در پنج گروه مورد نظر وجود نداشت. (۳۴۵/۰p =) نتیجه گیری:میزان عدم تطابق قالب­گیری در هر سه روش مورد بررسی، اختلاف قابل توجهی نداشت.

ایمپلنت دندانی, بافت نرم, اندازه گیری, روش قالب گیری