بازآفرینی بافت تاریخی مبتنی بر توسعه ی میانافزا؛ راهکاری در پایداری اجتماعی-اقتصادی شهر

در رویکرد توسعه پایدار، برای کنترل رشد افقی شهرها که موجب مشکلات کالبدی و اجتماعی، شکلگیری بافتهای فرسوده و عدم تعادل در سیستم خدماترسانی شهری میشود، بهتر است به جای زیر ساخت بردن زمینهای حاشیهای شهرها، اراضی خالیمانده درون شهری، بالاخص بافتهای فرسوده توسعه یابند، مشروط به اینکه با افزایش سرانهی خدمات شهری نیز همراه گردند. پژوهش حاضر ابعاد اجتماعی–اقتصادی توسعه میانافزا و تاثیر آن بر پایداری شهری را مطابق با آموزههایی که برای بافت تاریخی شهر تهران استخراج شده؛ تحلیل کرده و راهبردها و سیاستهایی برای توسعه میانافزای محله عودلاجان تهران ارائه میکند. با مرور ادبیات این رویکرد در ایران و جهان و بازخوانی مفهوم توسعه مجدد اراضی رها شده و قهوهای، اهمیت این موضوع در توسعه شهری تبیین شده است، سپس با مستندسازی تجارب داخلی و خارجی و بررسی نقاط ضعف و قوت برنامههای اجرا شده، زمینه ارتقا دانش نظری در عرصه توسعه درونی و توسعه مجدد این اراضی فراهم آمده تا بتوان سیاستهای کارآمدتری را اتخاذ کرد. روش تحقیق، از نوع تحلیلی- تفسیری بر پایه مطالعات و ارزیابی نمونههای موردی است و نتایج آن نشاندهنده اهمیت توسعه مجدد اراضی رها شده درون شهری است که علاوه بر کیفیت-بخشی در عرصه پروژه، در بافت پیرامونی به عنوان محرک برنامههای بازآفرینی شهری عمل میکنند. هدف اصلی این پژوهش شناخت و بررسی پهنههای توسعه میان افزای محله عودلاجان تهران و اولویتها و ظرفیتهای آن و پاسخ به پرسش اصلی تدوین شده است: محله عودلاجان تهران چه فرصتهایی برای توسعه میانافزا دارد؟

Keywords:

توسعه میان افزا , تجارب برنامه ریزی شهری , پایداری شهری , باز آفرینی شهری , بافت تاریخی