روش پژوهش به مثابه مصنوعی فناورانه و دلالتهای آن در روششناسی علوم انسانی

یکی از مباحث رایج در چیستی علوم انسانی و توسعه آن بحث از روشپژوهشی و روششناسی در علوم انسانی است. با وجود کثرت مطالب، مقالات، و حتی کتابهای درسی در روش تحقیق، در اینکه مقصود از روششناسی چیست، ابهامها و اختلافنظرهای بنیادین وجود دارد. در میان مباحث روششناختی، بیش از همه مبانی فلسفی روشهای پژوهش مورد توجه است. در این مقاله پس از بررسی دو مثال از «روشهای استنباط علی» و «روشهای بررسی اعتبار ابزارهای گردآوری داده کمی»، نشان داده میشود که بحث الگوهای طراحی روش تحقیق در عین اهمیت بسیار و تاثیرپذیری از مبانی فلسفی، فی نفسه بحثی فلسفی نیست؛ زیرا در طراحی یک روش تحقیق، ابتدا خلاقیت پژوهشگران و بهدنبال آن شناخت ظرفیتهای اجزای روش تحقیق نیز موثر هستند و این بحث یکی از مباحث بسیار مهم روششناسی است. برای تبیین نقش «شناسایی ظرفیتهای اجزای تحقیق» در طراحی روش، از این ایده استفاده میشود که روش پژوهش یک «فناوری نرم» است و روششناس، اصول طراحی مصنوعاتی فناورانه با کارکرد «تولید اطلاعات معتبر برای پاسخ به مسائل علمی» را ارائه میدهد. بر این اساس، با وجود عنصر خلاقیت، شناسایی ظرفیتهای درونی ابزارهای گردآوری و تحلیل دادهها رکن دانشی روششناسی است که استفاده از آنها هم متاثر از مبانی فلسفی (بهویژه معرفتشناختی) و هم نیازمند استفاده از مبانی غیرفلسفی ازجمله آمار و ریاضیات، زبانشناسی، روانشناسی و جامعهشناسی و مانند آن است. اما عموما طراحی روشها مبتنی بر ایدههایی اساسی است که حلقه واصل مبانی و دانشهای فنی هستند و استخراج و ارزیابی این ایدهها کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

Keywords:

روششناسی , فلسفه روش , طراحی روشهای تحقیق , مصنوع فناورانه.