امیر عباس یوسفی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی توریسم، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد، نجف آباد، ایران
رضا مختاری ملک آبادی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
احمد خادم الحسینی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد، نجف آباد، ایران

  شهر اصفهان علیرغم جاذبههای متنوع فرهنگی، تاریخی، مذهبی و اکوتوریستی، جایگاه شایستهای در عرصه بینالمللی از لحاظ درآمدهای حاصل از گردشگری ندارد. بطور کلی آمارها گویای جایگاه نازل صنعت توریسم در کشور و سهم یک درصدی ایران از سبد گردشگری جهانی است؛ که شهر اصفهان نیز از این قائده مستثنی نیست. بنابراین با توجه به جایگاه نامناسب ایران و شهر اصفهان در صنعت گردشگری به نظر میرسد توسعه گردشگری مجازی و زیرساختهای وابسته به آن بتواند خلا موجود را تا حدی جبران نماید. پژوهش حاضر، ترکیبی از دو شاخه تخصصی گردشگری و فناوری اطلاعات و ارتباطات میباشد. روش غالب در این تحقیق، روش تحلیلی- میدانی است که با بهره گیری از مدلهای کاربردی به امکان سنجی و چگونگی تحقق گردشگری مجازی بوسیله تکمیل دو نوع پرسشنامه (اول: بررسی شاخصهای شهروند الکترونیک در راستای تحقق گردشگری مجازی و دوم: بررسی میزان اعتقاد شهروندان به توسعه گردشگری مجازی) میپردازد. جهت تلفیق شاخصها از نرم افزار SPSS و روشهای همبستگی استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان دهنده این مساله است که مناطق ۱۲ و ۲ به ترتیب دارای بالاترین و پایینترین سطح میانگین شاخصهای شهروند الکترونیک در بین مناطق چهارده گانه هستند. اما اختلاف بین مناطق از این حیث چندان زیاد نیست که این موضوع نشان میدهد شهر اصفهان از نظر شاخصهای سطح سواد الکترونیک در سطح متوسط قرار دارد. از طرف دیگر بررسی شاخصهای میانگین میزان اعتقاد به گردشگری مجازی نشان میدهد مناطق ۵ و ۶ بالاترین میانگین اعتقاد به توسعه گردشگری مجازی را دارند و در کل شهر ۵/۵ درصد شهروندان در سطح پایین، ۲/۴۵ در سطح متوسط و ۲/۴۶ درصد در سطح بالای اعتقاد به گردشگری مجازی قرار دارند.  

مهارتهای دیجیتالی, جامعه مجازی, گردشگری مجازی, مناطق چهارده گانه شهر اصفهان