نظریه ادبی سبک هندی؛ با تاکید بر اشعار صائب تبریزی

دیدگاههایی که شاعران هر دوره درباره تعریف شعر ارائه میکنند، روشنگر ویژگیهای نوع شعری است که در آن دوره مقبول طبع آنان قرار میگرفته است. مجموع این دیدگاهها بهطورکلی میتواند به لحاظ نظری تعریف شعر مطلوب را در هر عصری برای ما روشن سازد؛ ازاینرو، میتوانیم از این دیدگاهها به «نظریه ادبی» آن عصر یا دوره تعبیر کنیم. شاعران عصر صفوی و به­ویژه برجستهترین آنها، یعنی صائب تبریزی نیز دیدگاههایی درباره شعر در اشعارشان مطرح کرده و تعریفی متفاوت با دورههای پیشین از شعر ارائه کردهاند. مقاله حاضر سعی دارد با جستوجو در اشعار شاعران برجسته عصر صفوی و با کمکگرفتن از شعر این شاعران، ویژگیهای نظریه شعری این عصر را بررسی و تبیین کند و جنبههای آن را بکاود. در این پژوهش تاکید عمده بر شعر صائب بوده است؛ زیرا برجستهترین شاعر سبک هندی است. بررسی حاضر به این نتیجه دست مییابد که تعریف شاعران از نوع شعر مطلوب در این عصر با تعریف آن در دورههای قبلی کاملا متفاوت است. معنی و مضمون بیگانه، به­عنوان مهمترین عنصر اصلی در تعریف و ارزیابی شعر مطرح میشود که رعایت­نکردن آن عدم پذیرش و مقبولیت شعر را از سوی شاعران در پی دارد.

Keywords:

نظریه ادبی , سبک هندی , ماهیت شعر , مضمون و معنی بیگانه , صائب تبریزی