شیرزاد طایفی - استادیار دانشگاه علامه طباطبائی
الناز خجسته - دانش¬آموخته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه الزهرا

صادق هدایت به عنوان نویسندهای پیشرو در گستر? ادبیات داستانی معاصر، در خلق آثار خود همواره از بنمایههای روانکاوانه بهره برده است. در میان آثار او، بوف کور بیش از سایر آثارش از مباحث روانکاوی تاثیر پذیرفته است؛ بهگونهای که میتوان آن را رمانوارهای روانکاوانه نامید. البته آنچه در تحلیل این داستان بیش از هر عاملی مهم است، عملکردهای «راوی» داستان و تباین شخصیت او با چهر? خود هدایت است.راوی به عنوان محور اصلی رویداد داستان، فردی است که باید ساختار روان وی دقیقا شناخته شود تا بتوان دربار? نحو? روایت او بهدرستی قضاوت کرد. از آنجا که روان راوی دچار تناقضات و ناسازگاریهای فراوانی است، به نظر میرسد ممیزههایی که ساختار شخصیت او را به وجود میآورد، برساخته از تابوهای روانی چندگانهای است که خط مشی فکری وی را پدید میآورد. در این پژوهش علاوه بر روانکاوی شخصیت راوی، تابوهای روح وی و دلایل شکلگیری آن را به صورت تحلیلی بررسی کردهایم، تا دریابیم اساسا چه عواملی موجب شکلگیری شخصیت «راوی» با این ویژگیها شده است؛ از این رو به نظر می-رسد اصلیترین تابوی داستان که از لحاظ ابعاد اجتماعی و روانی حائز اهمیت است، »زن» میباشد که ساختارهای روانی خاص راوی در مراحل مختلف رشد فکری وی، سه کاراکتر زن داستان را در قالب سه تابوی مجزا بازتاب میدهد.

بوف کور, تابو, روایت در داستان, صادق هدایت, نقد روانکاوانه