عبدالرضا سیف - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران
علی غلامی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران

یکی از کارهای لازم و ضروری که در زمینه شاهنامهپژوهی باید انجام گیرد، گردآوری و بررسی ابیات پراکنده شاهنامه در متون کهن فارسی است. هدف چنین پژوهشی در وهله نخست، یاری در تصحیح متن شاهنامه است. ازآنجاکه میان تاریخ انجام شاهنامه (۴۰۰ ق.) تا قدیمترین نسخه آن، فلورانس، (۶۱۴ ق.) بیش از دویست سال فاصله زمانی وجود دارد و از سده هفتم و هشتم کمتر از ده نسخه وجود دارد، مصحح شاهنامه ناچار است در کار خود، غیر از دستنویسهای کتاب، از هر ماخذ دیگری که به تصحیح این متن یاری رساند، بهره بگیرد. از جمله این مآخذ جانبی، ابیات پراکنده شاهنامه در متون سدههای ششم تا هشتم است که دستنویسهای کهنی از آنها بر جای مانده است. این نوشتار، کتاب تاجالمآثر را به عنوان یک نمونه برجسته از این منابع برگزیده و بر آن است تا ابیات شاهنامه را از این کتاب استخراج و با متن شاهنامه مقابله کند.

شاهنامه, تاجالمآثر, تصحیح متن, منابع جانبی/فرعی تصحیح شاهنامه