نرگس اسکویی - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بناب

هزل تعلیمی را میتوان یکی از مهمترین ارکان ادب تعلیمی فارسی (به­ویژه بعد از سنایی) به­شمارآورد. این طنز؛ اغلب روایی، ریشخندزن، تلخ، گاهی خارج از دایره اخلاق، هنجارشکن، تاثیرگذار و در نهایت هدفمند و معناگراست. این پژوهش، ژرفساخت فکری هزل تعلیمی را در سخن سنایی جست­وجو   می­کند. سنایی مهمترین وظیفه آدمی را در جهان کسب معرفت میداند. به اعتقاد سنایی، تنها راه رسیدن به این هدف، انقیاد بیچون­وچرا به تعالیم قرآنی و راهنماییهای دینی است، اما انسان مغرورانه دوستتر میدارد که این مسیر را با تکیه بر قوای ادراکی خود بپیماید و از آنجا که این حواس برای کسب چنین معرفتی ناکارآمد است، آدمی به خطاهای معرفتی فراوان دچار میشود و به بیراهه میرود، اما همچنان توهم معرفت دارد؛ بدین­سان، موقعیتی دوگانه و مضحک ایجاد میشود. هزل تعلیمی سنایی در مرز باریک بین شناخت و توهم شناخت ساخته شده است و هدف اصلی او از ساختن چنین حکایات و تمثیلات طنزآلود، تذکر خطاهای معرفتی آدمی به اوست؛ بنابراین، میتوان گفت اغلب طنزهای سنایی، مبتنی بر دیدگاه معرفتشناختی وی و فلسفه اسلامی است و براساس خردهگیریها و اعتراضات فراوان او به تکیه آدمی بر قوای ادراکی و حواس ناکارآمد خود، برای رسیدن به معرفت و درک حقیقت ساخته شده­اند.

معرفتشناسی, هزل تعلیمی, سنایی, قوای ادراکی, شناخت, توهم شناخت