حسن رضایی - استادیار دانشگاه تهران پردیس فارابی
علی تمسکی بیدگلی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث

آیات ۲۲۴-۲۲۶ سوره شعرا به شاعرانی پرداخته که پیروی گمراهان از آنان، سرگردانی در هر کوی و برزن و سخن بدون عمل را از ویژگی­های آنان برشمرده است. این آیات شریفه برای برخی، این شبهه را به وجود آورده است که در قرآن شاعران نکوهش شده­اند و با شعر و شاعری مخالفت شده است. این پژوهش، به بررسی و نقد این شبهه و پاسخ به این سوال می­پردازد که نظر صحیح قرآن در مورد شاعران چیست؟ توجه به تخصیص آیه پایانی سوره شعرا، فضای سیاه شعر در زمان نزول، شعر به عنوان گونه­ای از کلام، بزرگداشت شاعران در احادیث پیامبر (ص) و امامان معصوم علیهم­السلام و همچنین بدست دادن تفسیر صحیح از آیات مورد بحث، مولفه­هایی هستند که نگارندگان به منظور روشن شدن بحث به آنها پرداخته­اند. حاصل کلام اینکه قرآن نه تنها شاعران را به صورت موجبه کلیه نکوهش نمی­کند، بلکه رسالت­های مهمی نیز برای آنها قرار داده که از جمله آنها سرودن اشعار با درون­مایه­های توحیدی، موعظه و دعوت مردم به حق است.

شاعر, شعر, سوره شعرا, زمان نزول, روایات, تفاسیر