شناسایی محورهای دارای قابلیت پیاده مداری در کلان شهر مشهد با استفاده از روش SDA و رهیافت نوشهرگرایی

امروزه توسعه کالبدی شهرها، ازدیاد ترافیک، آلودگی هوا و محیط ­زیست و کاهش سطح سلامت عمومی شهروندان، از پیامدهای رویکرد اتومبیل محور در شهرهای معاصر میباشد که با ورود خودروها به عرصه های مختلف شهری، شاهد تداخل حرکت سواره و پیاده و در پی آن عدم توجه به پیادهروها و نادیده گرفتن تاثیر پیادهروی بر سلامت افراد میباشد. یکی از اصول مهم در رویکرد نوشهرگرایی پیادهمدار نمودن خیابانهاست. بههمین منظور پژوهش حاضر به شناسایی محورهای با قابلیت پیادهمداری در کلانشهر مشهد با رویکرد نوشهرگرایی پرداخته است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و پیمایشی است. برای شناسایی محورهای پیاده شهر مشهد ۳۲ شاخص پیادهمداری از رویکرد نوشهرگرایی بهکارگرفته شده است. سنجش این شاخصها، براساس ابزار پرسشنامه­ و نیز دادههای مکانمبنا صورت گرفته که این دادهها از شهرداری و سازمانهای مربوطه اخذ شده است. همچنین تعداد ۴۰۰ نمونه براساس فرمول کوکران به صورت تصادفی انتخاب شد که متناسب با توزیع جمعیت در مناطق پرسشگری صورت گرفت. برای سنجش شاخصهای پیادهمداری از روش تحلیل دادههای فضایی SDA و نیز روش چیدمات فضا در نرمافزار ArcGIS و نرمافزار جانبی Axwoman استفاده شده است. پس از مکانی نمودن ۳۲ معیار پیادهمداری، دادهها در محیط  ArcGISبا یکدیگر تلفیق شدند. یافتههای تحقیق حاکی از آن است که مناطق ۸، ۱۱ و ثامن بیشترین قابلیت پیادهمداری را در شهر مشهد براساس رویکرد نوشهرگرایی دارا میباشند. همچنین خیابانهای امامرضا (ع)، کوهسنگی، امامت و معلم بهعنوان بهترین مسیرهای پیادهروی شناسایی شدند.

Keywords:

پیاده مداری , محورهای شهری , روش تحلیل داده های فضایی SDA , نوشهرگرایی , شهر مشهد