ارزیابی سیاست دولت در ساماندهی اسکان غیررسمی در شهر بندرعباس با روش تحلیل عاملی و امتیازدهی لیکرت

اسکان غیررسمی یکی از مشکلات شهری است که مهمترین مشخصه آن ناامنی حق تصرف، شرایط ساختاری نابهنجار مسکن، دسترسی ضعیف به خدمات شهری و تغذیه سالم  و تراکم بیش از حد میباشد. این شرایط بالاخص در کشورهای توسعه نیافته بارزتر است. بیش از نیم تا دو سوم جمعیت شهرهای اینگونه کشورها، در حیطه اسکان غیررسمی قرار دارند. در کشور ایران نیز مشکل اسکان غیررسمی بطور مشهودی از دهه ۱۳۴۰ به بعد که رشد شهرنشینی در اوج خود بوده، نمایان گردید و شهرهای کشور را با مشکل جدی روبرو نموده و همواره میزان آن در حال افزایش است. دولت در ایران تلاش بسیاری در زمینه ساماندهی اسکان غیررسمی نموده است. ضرورت این تلاشها ناشی از تاکیدات قانون اساسی کشور در ارتباط با حق داشتن سرپناه و مسکن مناسب برای شهروندان در بندهای ۳ و ۳۱ آن است. این تحقیق سعی دارد تا با استفاده از روش تحلیل عاملی و امتیازدهی با روش لیکرت به ارزیابی میزان موفقیت سیاستهای دولت در ساماندهی اسکان غیررسمی در شهر بندرعباس بپردازد. بنابراین تحقیق از روش کمی و نهایتا تحلیل کیفی نتایج بهره میگیرد. نتایج بررسی حاکی از آن است که دولت در شاخصهای ساماندهی و توانمندسازی اسکان غیررسمی در شهر بندرعباس توفیق چندانی به دست نیاورده است. در این راستا بحث، نتیجهگیری و پیشنهادهایی ارائه شده است.

Keywords:

اسکان غیررسمی , دولت , ساماندهی , تحلیل عاملی , ارزیابی سیاست , بندرعباس