مهدی مدیری - عضو هیات علمی دانشکده نقشه برداری
جبار سلیمی منش - دستیار علمی دانشگاه پیام نور مرکز قصرشیرین
محمد عباسی - کارشناس ارشد ژئومورفولوژی دانشگاه تهران
سجاد باقری سید شکری - دانشجوی دکتری ژئومورفولوژی دانشگاه تهران

امروزه هدف از برنامهریزی گردشگری، ضرورت ایجاد طرح و برنامه ریزی پایدار به منظور جلوگیری از اثرات مخرب فعالیت های گردشگری بر روی محیط ها و مناطق گردشگری (شهرها، روستاها و...) می باشد و دیگر این که اگر چه فعالیت های گردشگری به اهداف و اثرات اقتصادی بهتر دستیابی پیدا کرده، لذا آن اهداف باید برای رضایت مندی گردشگران و ارتقا کیفی رفاه و زندگی جوامع محلی (ساکنین) و بشری بکار گرفته شود. منطقه ریجاب به عنوان یک منطقه ژئوتوریسمی بکر در میان رشته کوه های زاگرس قرار دارد. این منطقه با داشتن عوارض تیپیک ژئومورفولوژیکی و وجود جاذبه های توریسمی حاکی از قابلیت ها و توان های بالای موجود در آن دارد. این مقاله با هدف بررسی قابلیت ها و محدودیتهای ژئوتوریسم و تدوین بهترین استراتژی در جهت رونق و بهبود عملکرد مدیریت توریسم در این منطقه صورت گرفته است. روش تحقیق تلفیقی از دو روش کتابخانه ای و مطالعات میدانی است. در روش کتابخانه ای علاوه بر متون مرتبط با موضوع، برخی از اطلاعات موردنیاز، خصوصا اطلاعات کمی از طریق مراجعه به کتابخانه ها، ادارات و سازمانها جمع آوری شد. در روش مطالعات میدانی، جمع آوری اطلاعات، از طریق مشاهده مستقیم (عکس و فیلم)، مصاحبه و پرسش نامه انجام شد. در این راستا تعداد ۱۰ پرسش نامه به روش دلفی تکمیل گردید، سپس با استفاده از مدل SWOT تجزیه و تحلیل شد. در نهایت عوامل داخلی و خارجی ارزیابی شده و راهبردهای این عوامل استخراج شد. استخراج ماتریس داخلی و خارجی نشان داد که راهبردهای  WOاولویت بیشتری برای اجرا دارند و نهایتا این عوامل توسط ماتریس برنامه ریزی راهبردی کمی (QSPM) به ترتیب ۱- تقویت نیروی متخصص، ۲- احداث و بهبود وضعیت واحدهای اقامتی- خدماتی، ۳- حفاظت از جاذبه های تیپیک گردشگری (خصوصا ژئومورفولوژیکی) ۴- ارائه تبلیغات گسترده، ۵- آشنا کردن مردم محلی با فرهنگ گردشگری و ۶- افزودن به وسعت منطقه گردشگری با بهره گیری از زمینهای اطراف و مشارکت سرمایه گذاران و دولت، اولویت بندی شدند.

توریسم, ریجاب, مدیریت استراتژیک SWOT