مطالعه شرایط اقلیمی شهر شیراز به منظور توسعه توریسم بااستفاده از روش TCI

توریسم یک بخش اقتصادی حساس به آب و هوا به شمار می رود و در مواردی وابستگی به ویژگیهای اقلیمی در مورد تقاضای توریسم هم منشا پیدایش و هم عامل محدود کننده آن به شمار می رود. آب و هوا تاثیرشدیدی بر بخش تفریحات و توریسم دارد و در برخی مناطق بیانگر یک منبع طبیعی است که صنعت توریسم برمبنای آن پیش بینی می شود. همه عناصر اقلیمی در سلامتی، آسایش، تفریح مردم و جلب گردشگر نقش دارند، ولی نقش برخی از عناصر منجمله دما،رطوبت نسبی، ساعات آفتابی و باد اهمیت بیشتری دارند که در این مقاله مورد توجه قرار گرفته اند. تاثیر جاذبه ها و موانع اقلیمی بر توریسم از اهمیت بالایی برخوردار است. در این مقاله با استفاده از روش شاخص اقلیم گردشگری TCI وضعیت آسایش و راحتی انسان در ماه های مختلف سال، با استفاده از آمار ایستگاه سینوپتیک شهر شیراز در یک دوره آماری ۵۴ ساله مورد محاسبه قرار گرفته است. بگونه ای که بتواند تاثیر آسایش در جذب توریسم شهر شیراز را مشخص نماید. شاخص اقلیم گردشگری  TCIکه تاثیر توامان پارامترهای اقلیمی می باشد نشان می دهد که ضریب آسایش خنک و خیلی خنک در اغلب ماه های سال با دمای زیر ۲۰ درجه سانتیگراد می باشد و ماه های اردیبهشت و شهریور دارای درجه آسایش عالی بوده و بقیه ماه ها درجه آسایش خوب تا خیلی خوب را دارند که از لحاظ آسایش گردشگران در حالت قابل قبول قرار می گیرد. توزیع آب و هوای توریسم فصلی نشان می دهد که شهر شیراز از توزیع اوج بهاری دارد و تقریبا به غیر از ماه های سرد سال بهترین توزیع آب و هوایی توریسم را در سراسر سال دارا میباشد. بطورکلی اقلیم یک تاثیر قوی بر روی توریسم دارد بگونه ای که در بسیاری از مناطق نشان می دهد که بدون منابع طبیعی صنعت توریسم بدلیل آب و هوای مناسب در آن مکان رواج خوبی داشته و گاهی می تواند در روابط رقابتی مابین شرکت های مسافرتی، مقصدهای توریسم را تغییر دهد.

Keywords:

توریسم , شاخص اقلیم گردشگری TCI , آسایش اقلیم , ضریب راحتی