قدرت هوا ـ فضا ضرورت وحدت فرماندهی و کنترل (قسمت دوم)

تا قبل از سال ۱۹۴۱، نیروهای محور (A×IS-POWERS) حداکثر توان خود را داشتند. تقریبا تمام اروپا تحت اشغال آلمان بود. سرنوشت مسکو و استالینگراد در نتیجه تهدید کوچکی تغییر کرده بود. «رومل» (سردار آلمانی در جنگ جهانی دوم) آزادانه در شمال آفریقا به پیش می رفت. ژاپنی ها با اجرای تهاجماتی سریع و همزمان در ۸ منطقه به موقعیتی شگفت آور دست یافتند و با کسب این موفقیت، ظهور مرکز قدرت دیگری در آسیا رقم خورد. حمله ژاپنی ها به «پرل هاربر»، آمریکایی ها را به جنگ علیه دول محور واداشت. نیروهای تازه کار آمریکایی، طعم اولین نبرد را در پایان سال ۱۹۴۲ و در شمال آفریقا چشیدند. در نبرد «کاسرین پاس» (KASSRIN-PASS)، نیروی هوایی آلمان که از لحاظ تعداد (نفرات و تجهیزات) ضعیف تر از نیروهای آمریکایی بود، حمله ای چنان شدید علیه آنها صورت داد که به شکست آنها انجامید. آمریکایی ها با تجزیه و تحلیل این شکست به این نتیجه رسیدند که اشتباه اصلی آنها عدم وجود وحدت در فرماندهی و کنترل و همچنین عدم توجه آنها به نیروهای هوایی چندگانه بود که تحت کنترل فرماندهان متعدد، منجمله تعداد زیادی فرمانده زمینی بوده است. فرماندهی و کنترل تقریبا در تمامی جوامع نقشی به غایت مهم دارد. مزایا و همچنین معایب عدم وجود آن، به خوبی شناخته شده است. فرماندهی، توسط فرماندهان منصوب شده و بر منابع مشخصی که معمولا نیروی انسانی همراه آنها را نیز شامل می شود، اعمال می گردد. شخصی که از لحاظ سلسله مراتب مافوق یک فرمانده محسوب می شود، می تواند بر منابعی که تحت امر و در اختیار اوست، نظارت و کنترل داشته باشد. بنابراین، کنترل می تواند توسط سازمان های متعددی در یک ساختار سلسله مراتبی سازمانی، بسته به نوع ماموریت محول شده به هر یک از آنها، اعمال گردد ولی فرماندهی فقط توسط مقام منصوب شده، اعمال می شود.