اسماعیل مرادی - ۱. Department of Soil Science, Faculty of Agriculture, Shahed University.
داود نامدار خجسته - ۱. Department of Soil Science, Faculty of Agriculture, Shahed University.

فرسایش بادی یکی از مشکلات زیستمحیطی در کشور بهخصوص در مناطق خشک و نیمهخشک کشور است. طی سالیان اخیر روشها و مدلهای مختلفی برای برآورد و پهنهبندی میزان فرسایش بادی ارائه شده است. یکی از مدلهای معتبر تخمین میزان فرسایش بادی روش USEPA است. هدف از این مطالعه ارزیابی کمی میزان فرسایش بادی با مدل ذکر شده و مقایسه روشهای مختلف درونیابی برای تهیه نقشه فرسایش خاک با دقت بالا است. برای این هدف از منطقه مورد مطالعه ۵۰ نمونه از عمق ۳۰-۰ برداشت شد. پس از آنالیزهای خصوصیات فیزیکی خاک از جمله توزیع اندازه ذرات اولیه و ثانویه، پارامترهای اقلیمی از جمله میزان تبخیر و تعرق، میزان بارندگی، سرعت باد و همچنین با توجه به ویژگیهای پوشش گیاهی و توپوگرافی منطقه، میزان فرسایش Q، Q۳۰  و Q۵۰ برآورد شد. برای تهیه نقشه فرسایش روشهای درونیابی از جمله کریجینگ معمولی و عام، IDW، LPI و RBF با هم مقایسه شدند. نتایج نشان داد که بیشترین مقدار فرسایش شاخص Q۵۰ با میزان ۳۹ تن در هکتار در سال است. کمترین و بیشترین میزان فرسایش ذرات در شاخص Q۳۰ بهترتیب ۰/۰۶۰ و ۲/۶۹۴ تن در هکتار در سال برای شاخص Q بهترتیب ۰/۰۰۹ و ۰/۰۵۵ تن در هکتار در سال است. نتایج همچنین نشان داد که روش IDW برای پارامتر Q۵۰ با مقادیر کمترین میزان خطا (RMSE) ۳/۹۴ و میانگین خطای مطلق (MAE) با مقدار ۱/۸۹ بهترین عملکرد را بین مدلهای مورد بررسی داشت. در رابطه با شاخص Q مدل LPI با کمترین میزان خطا (۰/۰۰۸۶) و کمترین خطای مطلق (۰/۰۰۲۱) بهترین عملکرد را داشت.

Spatial Distribution, Kriging, Interpolation, Wind Erosion, پراکنش مکانی, کریجینگ, درونیابی, فرسایش بادی