سیدمحمد حسینی - دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران
امیر اعتمادی - دانشآموخته دکتری حقوق جزا و جرمشناسی دانشگاه علوم قضایی و خدمات اداری

جرم مزاحمت از جرایمی است که ارتکاب آن موجبات آشفتگی خاطر و چه بسا شدید بزهدیده را فراهم میآورد، بهگونهای که در مواردی ممکن است، بزهدیده دچار نوعی حالت روانی گردد. ازاینرو میتوان پذیرفت که این جرم در وهله نخست تمامیت روانی بزهدیده را هدف قرار میدهد. بر این اساس، در نظام کیفری انگلستان، هرگونه رفتار ایجادکننده مزاحمت علیه هر شخصی با لحاظ شرایطی میتواند منجر به تحقق جرم مزاحمت گردد، ضمن اینکه، جرم مزاحمت بهطورکلی به دو نوع ساده و مشدد تقسیم میشود. بااینحال، بررسی نظام کیفری ایران نشان میدهد که قانونگذار ایرانی در زمینه جرم مزاحمت، بر ارتکاب آن علیه بزهدیدگان خاصی یا با استفاده از وسیله معینی، تمرکز کرده است. چنین رویکردی به نادیده گرفتن سایر رفتارهای ایجادکننده مزاحمت میانجامد و امکان مقابله موثر با جرم مزاحمت را فراهم نمیآورد. بنابراین مناسب آن است که قانونگذار ایرانی جرم مزاحمت را در مفهومی عامتر مورد پذیرش قرار دهد. 

ایجاد مزاحمت, آشفتگی خاطر بزهدیده, تهاجم, تمامیت روانی