بررسی توان بالقوه توسعه زیربخشهای کشاورزی استانهای کشور با رهیافت ضریب مکانی ایستا و پویا
Publish place: Agricultural Economics، Vol: 14، Issue: 3
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 282
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_AGEC-14-3_004
تاریخ نمایه سازی: 21 اردیبهشت 1400
Abstract:
در ایران به دلیل ناهمگونیهای زیاد بین استانهای کشور چه به لحاظ شرایط اقلیمی و منبعهای طبیعی و نیز به لحاظ میزان سرمایهگذاری و تولید، برای فعالیتهای اقتصادی به ویژه در بخش کشاورزی، برنامهریزی منطقهای در سطح استانها برای بهرهبرداری از توان بالقوه و ظرفیتهای استانهای کشور، ضرورتی انکارناپذیر است. از آنجا که بررسی توانایی و قابلیت استانهای مختلف در فرایند توسعه در هریک از زیربخشهای کشاورزی، امکان برنامهریزی و اصلاحهای لازم برای بهبود رشد اقتصادی را فراهم میکند و راهبرد سودمندی برای سرعت بخشیدن به توسعه کسب و کارهای کشاورزی است؛ این پژوهش با هدف شناسایی قابلیت استانهای کشور در توسعه هریک از زیربخشهای کشاورزی، تغییرپذیریهای زمانی این قابلیتها را با معرفی شاخص ضریب مکانی پویا بررسی کرده و با ادغام دو روش ضریب مکانی پویا و ایستا، امکان تجزیه و تحلیل وضعیت بالفعل و بالقوه استانهای کشور در بخش کشاورزی را طی سالهای ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ فراهم کرده است. نتایج این پژوهش نشان میدهد با گذر زمان شمار استانهای دارای قابلیت در بخش کشاورزی کاهش یافته است. همچنین قابلیت و ظرفیت توسعه بخش کشاورزی بر مبنای میانگینهای شاخص ضریب مکانی ایستا (۴۵۵/۱) و پویا (۹۹۹/۰) محاسبه شده است که در استانهای کشور، طی دوره مورد بررسی درحال کاهش بوده است. درحالیکه شاخص ضریب مکانی ایستا به ترتیب استانهای گلستان و مازندران را به عنوان با قابلیتترین و استانهای تهران و بوشهر را به عنوان کمقابلیتترین استانهای کشور در بخش کشاورزی معرفی میکند؛ بر مبنای نتایج شاخص ضریب مکانی پویای بخش کشاورزی، به ترتیب استانهای هرمزگان و گیلان بیشترین توان بالقوه توسعه و استانهای بوشهر و خراسان جنوبی کمترین توان بالقوه توسعه را دارند. افزون بر اینT نتایج بررسی در زیربخشهای کشاورزی نشان میدهد که شاخص ضریب مکانی ایستا، به ترتیب در زیربخشهایی ماهیگیری، دامداری و جنگلداری بالاترین میزان را دارد؛ در حالیکه بر مبنای شاخص ضریب مکانی پویا به ترتیب زیربخشهای ماهیگیری، جنگلداری و زراعت و باغداری بیشترین توان بالقوه توسعه را دارند. با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد میشود در آغاز قابلیت هر استان و نیز ظرفیتهای مورد نیاز استان متناسب با توسعه هر زیربخش کشاورزی، سنجیده شود و سپس ظرفیتسازی لازم برای پشتیبانی از توسعه هر کدام از زیربخشهای کشاورزی صورت پذیرد.
Keywords:
Authors
حسین محمدی
عضو هیئت علمی گروه اقتصاد کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد
الهه اعظم رحمتی
پژوهشگر
علیرضا کرباسی
گروه اقتصادکشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :