فائزه عرب یوسف آبادی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه زابل،
فاطمه روزخوش - دانش آموخته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه زابل

رمان‎های پل ناتمام اثر عبدالرحمان منیف و سفر به گرای ۲۷۰ درجه، نوشته احمد دهقان رمان‎هایی هستند که به سبب رویکرد واقع‎گرایانه به جنگ، بسیار به هم شبیه هستند. با بررسی تطبیقی،افزون بر آشنایی با شیوه‎های روایت‎شناسی این دو رمان، شناخت ادبیات پایداری مردم مشرق زمین جهت افزایش روحیه پایداری و استقامت محقق می‎گردد. هدف اصلی پژوهش حاضر، کشف اختلاف زمان تقویمی و زمان متن بر پایه نظریه روایت شناسی ژرار ژنت در این آثار و تطبیق آن‎ها با یکدیگر است. روش پژوهش، بر مبنای یادداشت‎برداری کتابخانه‎ای و به شیوه تحلیلی - تطبیقی است و تحلیل بر اساس مضمون است. نتایج پژوهش نشان می‎دهد که بر اساس معیار نظم در هر دو رمان، تعدد بخش هایی که با نگاهی گذشته نگر روایت شده اند وجه غالب این نوع از زمان پریشی را به اثبات می رساند. بر اساس معیار تداوم، این نتیجه به دست آمد که در گستره روایت های هر دو رمان، مصادیق متعددی برای دامنه های زمانی روایت شدگی مربوط به صحنه وجود دارد. بر اساس معیار بسامد این نتیجه حاصل شد که بیشتر بخش‎ های هر دو رمان بسامد مفرد دارند. رمان سفر به گرای ۲۷۰ درجه از تکنیک بسامد مکرر یا چندمحور بهره نبرده است؛ ولی در رمان پل ناتمام، تعدد یادآوری خاطرات مربوط به پل، سبب ایجاد بسامد مکرر شده است؛ همچنین میزان استفاده رمان پل ناتمام از تکنیک بسامد بازگو یا تکرارشونده بیشتر از رمان سفر به گرای ۲۷۰ درجه است.  

ادبیات تطبیقی, پل ناتمام, سفر به گرای ۲۷۰ درجه, روایت, عبدالرحمان منیف, احمد دهقان