محسن کردلو - کارشناسارشد سازه دانشگاه امام حسین(ع)
محمدرضا معرف زاده - استادیار دانشگاه امام حسین(ع)

در ایران روش حالات حدی ابتدا در قالب نشریه 169 سازمان مدیریت و برنامه ریزی و با الهام از آیین نامه 1994AISC LRFD آیین نامه طراحی سازههای فولادی ایالات متحده امریکا به روش حالت حدی) وارد عرصه طراحی سازههای فولادی گردیده و سعی شده است که نشریه مذکور با نسخه پیشین آیین نامه طراحی سازه های فولادی ایران (مبحث دهم مقررات ملی ساختمان ویرایش 1384 هش و قبل از آن) و آییننامه بتن ایران (آبا) سازگار باشد و از سال 1387 هش این روش رسماً بعنوان روش دیگر طراحی سازههای فولادی علاوه بر روش تنش مجاز پذیرفته و در مبحث دهم مقررات ملی ساختمان گنجانده شد. اما باید به این نکته توجه داشت که شرایط اقتصادی ، اجتماعی و دیگر شرایط موثر بر ساخت و ساز مانند خصوصیات فولاد مصرفی در ایران با کشور ایالات متحده متفاوت است؛ از سوی دیگر اهم تغییرات صورت گرفته در آیین نامه مورد بحث نسبت به آیین نامه مرجع، خصوصاً در مورد ترکیبات بارگذاری با اقتباس از آییننامه طراحی سازههای بتنی ایران (آبا)، انجام شده است. بنابراین با توجه به تفاوتهای بنیادین مصالح فولادی و بتنی و آنچه گفته شد ممکن است استفاده از این آیین نامه نتیجه مورد انتظار را به همراه نداشته باشد؛ لذا در این مقاله که برگرفته از تحقیقات مولفین در قالب پایان نامه کارشناسی ارشد سازه میباشد[ 1] با استفاده از تئوری قابلیت اعتماد سازهها تلاش شده است که ضرایب جزئی ایمنی بکار رفته در بخش مربوط به روش حالات حدی آییننامه ارزیابی و بگونهای اصلاح گردد که ضمن ایجاد سطح ایمنی مورد قبول با تغییر در شرایط طراحی (مانند تغییر در ابعاد مقاطع) تغییرات فاحش در سطح ایمنی بوجود نیاید

ضرایب جزئی ایمنی، کالیبراسیون، آییننامه ، سازههای فولادی، قابلیت اعتماد