بررسی مدیریت آبیاری و بسترهای متفاوت در کشت بدون خاک بر خصوصیات کمی و کیفی گوجه فرنگی گلخانه ای

امروزه در دنیا استفاده از کشت بدون خاک به عنوان نوعی فناوری تولید گیاهان که موجب افزایش کیفیت و کمیت محصولات باغبانی می شود، گسترش یافته است. به منظور بررسی برخی خصوصیات کمی و کیفی گوجه فرنگی گلخانه ای در واکنش به مدیریت آبیاری و بسترهای متفاوت کشت بدون خاک، این پژوهش در گلخانه مرکز تحقیقات کشاورزی گلستان در بهار ۸۴ با دو تیمار دفعات آبیاری در سه سطح ۴، ۸ و ۱۲ بار در روز و بسترهای کشت در سه نوع پرلیت، لیکا و مخلوط پرلیت و لیکا (نسبت ۱:۱ وزنی) انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار بود. نتایج بررسی نشان داد بستر پرلیت موجب افزایش اسیدیته قابل تیتراسیون (۴۳/۰ میلی گرم در صد لیتر) و بستر لیکا موجب افزایش درصد تشکیل میوه (۴۸ درصد) شد. بیشترین عملکرد میوه بازارپسند در هر بوته از ۱۲ بار آبیاری در روز به مقدار ۵/۱۸۳۰ گرم در بوته وکمترین از ۴ بار آبیاری در روز به مقدار ۷/۱۱۵۶ گرم در بوته به دست آمد. افزایش دفعات آبیاری موجب کاهش اسیدیته قابل تیتراسیون عصاره میوه شد و روی سایر صفات تاثیر معنی داری نداشت. به طورکلی بستر لیکا و دور آبیاری ۱۲ بار در روز با افزایش ویتامین ث، عملکرد میوه بازارپسند و درصد تشکیل میوه شرایط مطلوبی را از نظر کیفی و کمی به وجود آورده است. گرچه میزان اسیدیته قابل تیتراسیون (۳۳/۰ میلی گرم درصد لیتر) در این تیمار کاهش یافت.

Keywords:

Tomato , Hdroponics , Leca , Perlite , Irrigation , گوجه فرنگی , هیدروپونیک , لیکا , پرلیت , آبیاری