ارزیابی تحمل به شوری در سه رقم ذرت دانه ای

حدود یک میلیون هکتار از اراضی خوزستان دچار مشکل شوری بوده و بخشی وسیعی از اراضی زیر کشت ذرت در جنوب استان در این مناطق قرار دارند. این تحقیق به منظور بررسی آثار شوری آب آبیاری بر عملکرد و اجزای عملکرد هیبرید های ذرت دانه ای طی مدت دو سال ۱۳۷۸ و ۱۳۷۹ در مرکز تحقیقات کشاورزی خوزستان (اهواز) در یک خاک سیلتی- کلی در دو آزمایش جداگانه اجرا شد. در آزمایش اول تیمارهای شوری در تمام طول دوره رشد اعمال شد. کرت های اصلی شامل چهار سطح شوری آب آبیاری ۲، ۴، ۶ و ۸dS/m و کرت های فرعی شامل سه هیبرید سینگل کراس ذرت ۷۰۴، ۷۱۱ و۶۴۷ بود. در آزمایش دوم، اثر آبیاری با آب شور (۸dS/m=EC) در مراحل مختلف رشد و نمو ذرت، شامل دوره های کاشت تا استقرار بوته ها (G۱)، گل دهی و گرده افشانی (G۲) و پر شدن دانه (G۳)، بررسی شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که از نظر عملکرد دانه، وزن هزاردانه، درصد باروری بلال و درصد بوته های دارای بلال، بین همه سطوح شوری اختلاف بسیار معنی دار وجود داشت و بیشترین و کمترین عملکرد دانه، به ترتیب در سطوح شوری آب ۲ و ۸dS/m به دست آمد. تفاوت بین رقم ها و اثر متقابل شوری و رقم از نظر عملکرد دانه معنی دار بود و بیشترین عملکرد دانه از رقم های ۷۰۴ و ۷۱۱ در شوری ۲dS/m به دست آمد. نتایج آزمایش دوم نشان داد که ذرت در مراحل رشدی G۱ و G۳ به ترتیب دارای بیشترین و کمترین حساسیت به شوری است. به طور کلی هیبریدهای ۷۰۴ و۷۱۱ نسبت به شوری حساس تر از هیبرید ۶۴۷ ارزیابی شدند، اما به دلیل پتانسیل بالاتر و بر اساس عملکرد دانه تولید شده، کاشت هیبرید های ۷۰۴ و۷۱۱ توصیه می شود.

Keywords:

Corn , Saline water , Irrigation , Yield , Khouzestan. , ذرت , آبیاری , آب شور , عملکرد , خوزستان