بهینه سازی کاربری اراضی درحوزه های آبخیز به منظور کمینه سازی فرسایش خاک با استفاده از برنامه ریزی خطی (مطالعه موردی حوزه آبخیز بریموند، استان کرمانشاه)

عدم وجود مدیریت صحیح استفاده از اراضی در یک حوزه آبخیز، تاثیرات نامناسبی بر منابع موجود در آن دارد. بهینه سازی کاربری اراضی یکی از راه کارهای مناسب برای دست یابی به توسعه پایدار و کاهش هدررفت منابع می باشد. تحقیق حاضر در حوزه آبخیز بریموند به مساحت ۹۵۷۲ هکتار در استان کرمانشاه به منظور تعیین مناسب ترین ترکیب کاربری اراضی شامل باغ، کشت آبی، کشت دیم و مرتع جهت کمینه سازی فرسایش خاک و بیشینه سازی سود صورت گرفت. برای انجام تحقیق حاضر، مقادیر فرسایش، سود خالص و نیز نقشه های تهیه شده طبق استانداردهای استفاده از اراضی به عنوان ورودی توابع هدف و محدودیت های مدل بهینه سازی کاربری اراضی استفاده شد. مدل برنامه ریزی خطی چند هدفی تهیه و با استفاده از روش سیمپلکس در نرم افزار ADBASE حل شد. نتایج به دست آمده از تحقیق، ضمن معرفی کاربری بهینه اراضی حوزه آبخیز بریموند، میزان کاهش فرسایش خاک و افزایش سود سالانه را به ترتیب ۷۸/۷ درصد و ۶۲/۱۱۸ درصد ارائه نمود. بهینه سازی انجام شده بر کاهش اراضی دیم و افزایش اراضی باغی در منطقه تاکید دارد. نتایج به دست آمده از تحلیل حساسیت نیز نمایانگر تاثیر پذیری زیاد توابع هدف از حداکثر سطح اراضی کشاورزی آبی و باغی است.

Keywords:

Optimization , Land use , Soil erosion , Linear programming , Brimvand , Kermanshah. , بهینه سازی , کاربری اراضی , فرسایش خاک , برنامه ریزی خطی , بریموند , کر مانشاه