ابراهیم سابکی

سطح زیر کشت انبه در ایران حدود ۱۸۵۰ هکتار و استان های هرمزگان، سیستان و بلوچستان از مناطق مهم کشت آن به شمار می روند. بیش از ۹۵% باغ های انبه موجود منشا بذری دارند. به منظور توسعه سطح زیر کشت انبه در ایران نیار به معرفی و تولید ارقام مرغوب و تجاری است. در بین روش های تکثیر انبه، پیوند متداول ترین روش تکثیر آن می باشد. ولی عدم آگاهی کافی باغ داران از نحوه و زمان مناسب پیوند، مهم ترین مشکل در تولید نهال انبه پیوندی است. پژوهش به منظور تعیین مناسب ترین زمان و روش پیوند انبه برای دست یابی به حداکثر گیرایی پایه و پیوندک انجام شده است. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در طی دو سال اجرا شد. فاکتور اصلی شامل ۶ زمان پیوند از ۱۵ فروردین به فاصله هر ۱۵ روز تا ۳۰ خردادماه و فاکتور فرعی سه روش پیوند شامل پیوند جانبی چو، پیوند اسکنه و پیوند شکمی بود. هر تیمار فرعی بر روی ۱۰ اصله نهال هشت ماهه انجام گرفت. نتایج تجزیه واریانس ۹۰ روز پس از انجام پیوند، نشان داد بهترین زمان پیوند ۱۵ فروردین با ۲/۶۷ درصد و بهترین روش، پیوند جانبی با ۸/۶۵ درصد، سپس پیوند اسکنه با ۶/۶۳ درصد گیرایی نسبت به سایر تیمارها مشخص گردید. درصد پیوندک های رشد کرده برای ۱۵ فروردین پس از ۱۸۰ روز ۵۵ درصد و طول پیوندک رشد کرده ۹/۵۷ سانتی متر است. در پیوند به روش جانبی درصد پیوندک های رشد کرده و طول آنها در ۱۸۰ روز پس از پیوند به ترتیب ۶/۶۵ درصد و ۶/۶۰ سانتی متر بود که به دو روش دیگر برتری دارد.

Mango, Side grafting, Softwood grafting, Shield budding, انبه، پیوند جانبی، پیوند اسکنه، پیوند شکمی