ارزیابی تحمل به شوری در ارقام گندم دوروم(Triticum turgidum var. durum) تحت شرایط این ویترو

تحمل به شوری ۲۸ رقم بومی و خارجی گندم دوروم در محیط کشت موراشیک و اسکوگ حاوی نمک طعام مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین ترتیب که کالوس های حاصل از اسکوتلوم جنینهای نارس در ارقام مورد مطالعه تحت تاثیر ۸ سطح تیمار شوری صفر، ۳/۰، ۶/۰، ۹/۰، ۲/۱، ۵/۱، ۸/۱ و ۱/۲ درصد (وزن به حجم) کلرور سدیم قرار داده شدند. گیاهان دهنده جنین نارس در یک سیستم هیدروپونیک با جریان چرخشی و در گلدانهایی در گلخانه و نیز در مزرعه کشت شدند. یادداشت برداری از کالوس ها در زمانهای صفر، ۸ و ۱۶ روز پس از کشت در محیط شور انجام شد. ارزیابی تحمل به شوری ارقام از طریق سنجش معیارهای سرعت رشد نسبی و درصد کلروز کالوس در محیطهای کشت حاوی سطوح مختلف کلرور سدیم، به صورت آزمایش فاکتوریل ۲۸ × ۸ در قالب طرح کاملا تصادفی، با نمونه برداری در ۳ تکرار و با ۳ نمونه صورت گرفت. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که از میان پارامترهای مورد استفاده در ارزیابی تحمل به شوری کالوس، معیار رشد نسبی از اهمیت و اعتبار بیشتری برخوردار است، لیکن سرعت رشد کالوس، به لحاظ این که یک صفت کاملا کمی نمی باشد و تا حد زیادی مبتنی بر مشاهدات و احتمالا همراه با خطای مشاهده ای است، اهمیت کمتری دارد. حاصل این بررسی معرفی رقم “پی. آی ۴۰۱۰۰” و رقم “دیپر – ۶” به عنوان ژنوتیپ های برتر متحمل شوری در شرایط ویترو می باشد. این ارقام به لحاظ این که رشد نسبی کالوس بالا و درصد کلروز کالوس پایینی را در مقام مقایسه با سایرین داشته اند، در شرایط این آزمایش احتمالا از ظرفیت ژنتیکی برتری برخوردار می باشند.

Keywords:

Durum wheat , Salt tolerance , Callus relative growth , Sodium chloride , گندم دوروم , تحمل به شوری , رشد نسبی کالوس , کلرورسدیم