maryam farbodi

در کار پژوهشی حاضر از پلیآنیلین (PANI) به عنوان پلیمر رسانا و از کربوکسی متیل سلولز (CMC) به علت دارا بودن خواص آنتیباکتریال و همچنین زیستسازگاری و زیست تخریبپذیری مناسب، به عنوان بیوپلیمر استفاده شد. نانوذرات ۲TiO نیز به عنوان تقویتکننده خواص برای تهیه نانوکامپوزیت ۲ PANI-CMC-TiO با درصدهای وزنی مختلف در نظر گرفته شد. نتایج به دست آمده از بررسی خواص آنتیباکتریال نشان داد که نانوکامپوزیتها با درصدهای وزنی بهینه دارای بیشترین اثرات ضدباکتریایی علیه هر دو گونه باکتریهای گرم منفی و گرم مثبت هستند. نتایج به دست آمده از تست TGA حاکی از بهبود پایداری حرارتی نانوکامپوزیت نسبت به کربوکسی متیل سلولز خالص میباشد. تکنیکهای FTIR و SEM برای مشخص کردن ترکیب و ساختار نانوکامپوزیت، مورد استفاده قرار گرفت.

پلی آنیلین, کربوکسی متیل سلولز, دی اکسید تیتانیوم, آنتی باکتریال, نانوکامپوزیت