ارتباط دمای بین پاسی- ضخامت فلزپایه- ریزساختار و ترکیدگی فلزجوش راسب شده از الکترود سلولزی E۸۰۱۰-P۱
Publish place: Advanced materials and technologies، Vol: 4، Issue: 4
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 175
This Paper With 9 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JEMI-4-4_004
تاریخ نمایه سازی: 23 اردیبهشت 1400
Abstract:
در پژوهش حاضر حساسیت به ترکیدگی فلزجوش راسب شده از الکترود E۸۰۱۰-P۱ روی فلزپایه St-۵۲ برحسب تغییرات ضخامت فلزپایه، ریزساختار فلزجوش و دمای بین پاسی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. بدین منظور نمونه های جوشکاری شده در شرایط مختلف (ضخامت فلزپایه و دمای بین پاسی متفاوت) مطابق با دستورالعمل بوهلر (SEP-۱۳۹۰) تحت آزمون خمش واقع شدند. بررسیهای انجام شده حاکی از افزایش حداقل دمای بین پاسی لازم برای جلوگیری از ترکیدگی فلزجوش E۸۰۱۰-P۱ از ۸۰˚C به ۱۲۰˚C با افزایش ضخامت فلزپایه از ۲۰mm به ۳۰mm بود. افزایش دمای بین پاسی علاوه بر کاهش سرعت سردشدن ناحیه جوشکاری و در نتیجه کاهش تنشهای جوشی، موجب کاهش اثر تبریدی (heat sink) فلزپایه شده که در نهایت کاهش حساسیت به ترکیدگی فلزجوش را باعث می شود. مطالعات ساختاری نیز نشان داد که عامل اصلی ترکیدگی فلزجوش E۸۰۱۰-P۱ ایجاد فازهای نامطلوب از قبیل فریت مرزدانه ای و ویدمن اشتاتن در فلزجوش می باشد. به علاوه مدت زمان سردشدن بهینه در محدوده دمایی ۸۰۰-۵۰۰˚C (∆t۸/۵) جهت اطمینان از عدم ترکیدگی فلزجوش مذکور، ۱۸۰±۱۰s تعیین گردید.